ASUS ROG Zephyrus G16 (2025) review: een prachtige krachtpatser

Asus, of liever, dochtermerk Republic of Gamers, bouwt onder de naam Zephyrus alweer heel wat jaren krachtige, maar slanke en relatief lichte gaming laptops. We testten de gloednieuwe ROG Zephyrus G16 (2025) om te zien wat voor prestaties je dit jaar mag verwachten.

Ondanks Apples beste pogingen willen MacBooks nog altijd niet echt uit de verf komen als gaming laptops. Toch willen veel mensen zo'n 'MacBook voor gamers’. Naast bijvoorbeeld Razer mikt ook Asus op die doelgroep, met de Zephyrus-lijn. Deze laptops verpakken riante hardware in een relatief dun en chique chassis, steeds vaker met een fraai oled-scherm erbovenop. De nieuwe ROG Zephyrus G16 (GU605) biedt zo’n pakket aan op 16 inch, inclusief oled dus. Het belooft niet de minste mobiele prestaties voor gamers.

De G16-lijn is Zephyrus’ grootste formaat, met daarin ook de zwaarste processoren en enige keuze wat betreft Nvidia-videokaart. Ons sample, een donkergrijze GU605CW, betreft het net-niet-topmodel uit de serie: de Zephyrus G16 met een Core Ultra 9 285H en Nvidia’s mobiele RTX 5080. Zulke bekoorlijke waar komt met een behoorlijke aankoopprijs à 3699 euro; flinke prestaties in MacBook-stijlen mogen wat kosten.

Voordat we dieper induiken op al die prestaties: hoe oogt en voelt zo’n ver-game-de MacBook van Asus?

De nieuwe look (en feel) van de ROG Zephyrus G16 (2025)

Sinds vorig jaar ogen de Zephyrus-laptops net een beetje anders. Het concept van een slanke laptop blijft overeind, maar de systemen worden nu vrijwel standaard in een aluminiumlegering omhulsel gelegd, met een vernieuwde klep bovendien. Achter het scherm vinden we ditmaal geen talloze geperforeerde puntjes (optioneel voorzien van de AniMe Matrix-ledmuur), maar de zogenaamde Slash Lighting-streep. Een diagonale lijn is afgeladen met felwitte led-lampjes, die met allerlei verschillende animaties oplichten.

De Slash Lighting-verlichting geeft de nieuwe Zephyrus-modellen vooral een eigen visuele kwinkslag. Synchronisatie met audio of Windows-notificaties is zelden nuttig, maar het lijntje heeft wel iets. Het element is een gepast huwelijk tussen futuristisch en eigenzinnig, zonder door te schieten tot ‘cringe’. Zelfs al zet je de lampjes permanent uit, dan staat het diagonaaltje alsnog lekker strak.

Het scherm aan de andere kant van de klep is lekker dun van rand en ligt netjes achter een laag glanscoating. Dat laatste is vooral een factor vanwege het oled-paneel eronder. Het klinkt erger dan het in de praktijk kijkt. De glanslaag spiegelt wel enigszins, maar lijkt ook subtiel verduisterend, zeker in vergelijking met goedkopere coatings. Zelf een donker scherm in de volle zon spiegelt vertoont minder reflecties dan menig goedkoper notebook; dat siert de chique Zephyrus-lijn absoluut.

Op het aluminiumchassis is verder weinig aan te merken. De afgematte Eclipse Gray-uitvoering oogt zakelijk – maar net niet ‘saai zwart’ – en de body voelt ondanks de geringe dikte alsnog lekker stevig. In totaal weegt het vehikel 1,95 kilogram: aardig wat, maar niet overdreven log.

De stugge schermscharnieren zijn vernuftig verborgen in het onderstel, waardoor de laptop ook opengeklapt van alle kanten strak overkomt. De laptop wipt met geopend scherm niet meer subtiel omhoog, maar gedegen rubberen poten garanderen alsnog voldoende luchttoevoer van onderaf. Op veel fronten schemert duidelijk door dat dit Asus’ paradepaardje is wat betreft ontwerpkunde. Strak en simpel, maar chique.

Hetzelfde geldt overigens ook voor het geïntegreerde toetsenbord en de ruime touchpad. Dat zijn geen bakens van uitbundigheid (zo is er geen per-key RGB-verlichting), maar ze doen wat ze moeten doen. De chiclet-schakelaars tikken soepeltjes en het touchoppervlak is gigantisch en lekker responsief. Het voldoet prima voor een beetje browsing of een typesessie; voor het echte (game)werk sluiten we wel een mechanisch toetsenbord  en gaming muis aan.

Aansluitingen van de ROG Zephyrus G16 (2025): geen zorgwekkende krimpflatie

In lijn met de ‘verstrakking’ van de Zephyrus-reeks zien we wel een kanttekening: het reduceren van in- en uitgangspoorten. Toch valt deze krimpflatie van aansluitingen op de nieuwe G16’s alleszins mee. Sinds vorig jaar is de ethernetpoort verdwenen van de dunnere ROG-laptops, maar verder moeten je als gamers nog prima aan je trekken komen. De ROG Zephyrus G16 (2025) biedt twee full-size usb-a-poorten (10 Gbps), een hdmi 2.1-uitgang en een audio combo-jack. Daarmee heb je genoeg mogelijkheden voor randapparatuur voor de meeste on-the-go speelsessies.

Verder voorziet de Zephyrus G16 GU605CW in twee usb-c-poorten. Eén daarvan heeft Thunderbolt 4-ondersteuning, beide komen met stroomvoorziening. Een volwaardige sd-kaartlezer (uhs-ii) leent zich voor gamers die zich ook met enige contentproductie bezigen, wat overigens prima aansluit bij het Zephyrus-credo. Als hippe content creator of succesvolle streamer mag je hiermee gespot worden. Al zul je voor de stabielste internetverbinding dus wel een dock of dongle mee op zak moeten hebben.

Wat betreft eigen audioproductie: daar staat de Zephyrus-reeks opvallend sterk in de schoenen. In de laptop zitten vier luidsprekers en twee tweeters verborgen, die samen met de eigen Smart Amp-technologie best een lekker geluidspaletje uitspuwen. De bas voelt nooit denderend diep, maar dit overstijgt het blikkerige setje speakers op de gaminglaptops van weleer met gemak. Voor een casual (splitscreen) spelletje of een paar YouTube-video’s is een losse headset of geluidsinstallatie zeker geen vereiste meer – ook daarin overtuigt de G16 weer als een luxeproduct.

Beeldscherm van de ROG Zephyrus G16 (2025): uitmuntende OLED

Het pronkstuk van de Zephyrus G16 zit niet in het aluminium of de poortjes, maar schittert van onder die strakke coating. Asus maakte zich enige tijd terug hard voor een soort kwaliteitskeurmerk voor beeldschermen onder de naam 'Nebula display'. Daar heeft het inmiddels ook oled-panelen stilletjes bij ondergebracht, al heeft het de betreffende pagina op de eigen site niet bijgewerkt. ROG Nebula dus ook op de ROG Zephyrus G16 (2025), maar dan oled. Daarbij benadrukken we nog maar eens dat oled simpelweg van een andere klasse is dan lcd. Dat zien we ook hier duidelijk terug.

In het geval van de GU605CW betreft het 16-inch (40,6 cm) paneel met een 2.5K-resolutie op 16:10-verhouding. Anders gezegd, 2560 bij 1600 pixels, ook wel wqxga genoemd. Op deze schermdiagonaal staat dat garant voor een fraaie pixeldichtheid in de meeste scenario’s. Ook de beeldverversing blijft competitief hoog: die telt (wederom) 240 hertz, ditmaal met een verhoogde belofte wat betreft responstijd: slechts 0,2 milliseconde. Zelf meetten we net iets minder gunstige resultaten: gemiddeld 0,6 milliseconde. Desalniettemin blijft 100 procent van de GtG-transities ver onder de voor deze beeldsnelheid vereiste 4,17 milliseconde. Met andere woorden: ruim voldoende om 240 beelden zonder ghosting te tonen.

Afgezien van de responsiviteit zijn de beeldende beloftes helemaal in lijn met de Nebula-beeldschermen van lcd-klasse. Waar oled hogere ogen gooit, is toch vooral de kleurdiepte. Asus spreekt zelf van 100% dekking van het P3-kleurengamma (naast uiteraard sRGB) en dat kunnen we grotendeels beamen met onze tests. Onze colorimeter meldt een 98,5 procent dekking van die kleurruimte – die marge nemen we voor lief – met een bovengemiddelde sterke fabriekskalibratie bovendien.

Op sRGB schommelt de gemiddelde deltaE-afwijking rond de 1,01. Op DCI-P3 zit dat gemiddelde op 1,23. Enkel in de verzadigste kleuren en donkerste schaduwen wijkt het scherm lichtjes af. Onderaan de streep is net iets minder kleurcorrect dan Asus’ beste oled-paneeltjes, maar het scheelt te weinig om vermeldenswaard te zijn. De meeste stervelingen gaan deze afwijkingen nooit opmerken. Globaal genomen is dit gewoon een razendsnel gamescherm, waar je ook prima foto’s en video mee kunt bewerken. Wederom: deze Zephyrus zou het ook prima doen bij de meeste content creators.

De enige kanttekening van dit oled-paneel blijkt de schermhelderheid. In onze sdr-tests topt die af op maximaal 412 nits. Dat is wat minder dan je uit een lcd-paneel kan persen, zeker een met miniled backlight als de Nebula HDR-schermen. Ook zijn er nog wel wat fellere oled-panelen, maar dankzij het diepe zwart overtuigt hdr-materiaal alsnog. Alleen gamen in de volle zon buiten, dat moet je niet willen.

Waardige hardware…

Zeker niet onbelangrijk voor wat mooie visuals: de juiste waar onder de motorkap. Daarin voorziet de nieuwe Zephyrus G16 absoluut, zij het ook enigszins afhankelijk van de precieze opstelling. Dit jaar gaat dat veelal om een 'Arrow Lake' Intel Core Ultra 9 285H, in combinatie met minstens 32 GB aan ddr5-geheugen (op 7467 MT/s) en een GeForce RTX 50-gpu van Nvidia. In ons geval betreft de gpu dus een RTX 5080 Laptop GPU, die voldoende rekenkracht biedt om de geboden combinatie van resolutie en beeldverversing te leveren.

Dat zien we ook terug in onze tests met de ROG Zephyrus G16 (2025), die we grotendeels op de native wqxga-resolutie draaien. In zware moderne games als Monster Hunter Wilds haalt de gpu makkelijk een gemiddelde van 68 fps op de allerhoogste instellingen, zonder bijspringen van DLSS Frame Generation. Zet je die wel aan, dan tikt dezelfde game al snel 112 fps aan. Een beetje spelen met de grafische instellingen (dan wel resolutie) en framerates boven de 200 fps zijn makkelijk onder handbereik.

Hetzelfde geldt voor andere veeleisende games. Shadow of the Tomb Raider behaalt op zijn allermooist in de benchmark gemiddeld 115 fps, zonder enige upscaling. Voor de Cyberpunk 2077-benchmark geldt ongeveer hetzelfde: gemiddeld 104 fps, zij dat zonder alle raytracing toeters en bellen. Speel je sowieso minder veeleisende spellen of doe je vaker beroep op upscaling (zeker met Frame Generation), dan zijn er genoeg games die de 240 hertz beeldverversing kunnen benutten. Denk daarbij aan Overwatch 2 of Rainbow Six Siege: die games maken gretig gebruik van de hogere beeldsnelheid.

De prestaties buiten games om zijn overigens ook zeker niet verkeerd. In ruwe rekenkracht is de Intel Core Ultra 9 285H nog altijd iets zwakker dan het topsegment uit Intels energieslurpende Raptor Lake (dan wel een moderne AMD Ryzen 9), maar het dag-tot-dagrendement mag er wezen. Van uiteenlopende multitasking tot zware videobewerking: daar doet deze laptop niet veel onder aan gedegen desktop. Over de breedte voelt het systeem altijd responsief.

Ook mooi meegenomen: de 2 TB grote geïntegreerde ssd presteert fraai in onze opslagbenchmarks. Deze WD SN5000S speelt grofweg gelijk met de beste Samsung-ssd die we tot dusver in een gaminglaptop aantroffen en wordt enkel overtuigend overtroffen door een tweetal soortgelijke ssd’s in een Raid 0-opstelling. Korte laadtijden te over – en kom je ruimte tekort, dan biedt het moederbord nog een tweede m.2-poort ter uitbreiding van de ssd-opslag.

… en soms wat twijfelachtige koeling

Daar moeten we wel aan toevoegen dat Asus alles op alles zet om ook zoveel mogelijk uit de processoren te pompen. In onze ervaring bieden de Lunar Lake-chips van Intel een meer ingetogen rendement dan de Raptor Lake-veelverbruikers, maar het is bijna alsof Asus ze weer opvoert tot die ‘oude vertrouwde’ heethoofden. Zowel de wattages als de temperaturen lopen weer flink op – en soms schiet het echt even door.

In onze zwaarste tests krijgt de Intel Core Ultra 9 285H het namelijk ook wel angstvallig heet. Tijdens onder meer 3DMark’s CPU Profile en de Cyberpunk 2077-benchmark piekt de processor meermaals op temperaturen boven de 100 graden Celsius, soms zelfs over een periode van meerdere seconden. Dat is toch even schrikken: zeker als je daadwerkelijk een schoot of vingers tegen de laptop aanhoudt: die buitenste metaallegering wordt toch pijnlijk heet. Overigens presteert de cpu op dat volle vermogen ‘maar’ circa 13 procent beter dan hetzelfde model in een minder prestatiegedreven systeem.

Nadere inspectie van ons sample leert dat dit zeer waarschijnlijk een uitzonderlijk geval is en niet de norm. Niet voor niets kiest Asus hier namelijk voor een gedegen dampkamerkoeling en, in het geval van de centrale processor, een portie vloeibaar metaal van Thermal Grizzly als koelpasta. Samen zouden die twee een uitermate sterk koelrendement op moeten leveren. Een blik op het binnenwerk van de laptop liet zien dat het vloeibare metaal gedeeltelijk van de cpu afgegleden was; dat is zeer waarschijnlijk de oorzaak van het aangetroffen koelprobleem. Het is iets wat kan gebeuren bij zo'n review sample, dat vaak meerdere redacties aandoet. 

Aan de kant van de gpu zien we ook, dat het koelrendement er wel degelijk is. Die huist net zo goed onder de dampkamer, maar houdt zich aanzienlijk koeler - bij hogere wattages en belasting. Zelfs al vloeit er circa 100 watt door dat chipje, dan nog piekt de RTX 5080 niet snel boven de 80 graden celsius. De gpu is, enigszins opmerkelijk, ook bedolven met een portie traditionele koelpasta – net als veel van de geheugenmodules onder de dampkamer.

Navraag bij Asus bevestigt dat het vloeibare metaal zoals we het aantroffen niet de norm is. Als gewone koper zou je dit niet moeten meemaken, en we wegen het dan ook niet mee in de beoordeling. Ook niet, omdat de laptop zelfs met deze temperaturen geen moment instabiel was. Dat biedt vertrouwen dat zowel processor als koeling de nodige marge hebben, mocht er toch iets met de koelpasta aan de hand zijn.

De accuprestaties van de ROG Zephyrus G16 (2025)

Dun chassis of niet, er zit wel een flinke 90 wattuur lithium-ionaccu in de laptop verborgen. In lijn met de eerder genoemde, toch ietwat opgevoerde hardware, zal het niemand verbazen dat deze Zephyrus G16 alsnog niet de langste adem heeft. Zonder netstroom kan het systeem op veel fronten bijna net zo krachtig opereren als met, maar dan wordt de accu wel efficiënt leeggezogen.

Op het zogenaamde ‘Quiet’-stroomprofiel en met het oled-scherm op slechts 15 procent helderheid houdt de laptop onze gamingbenchmark 1 uur en 36 minuten uit. Dat is niet heel lang, maar voor een gaming laptop ook niet bijzonder kort. 

Kijk je verder dan games, dan valt de accuduur beter uit. Een beetje multitasking, foto’s bewerken of wat lichte videobewerking? Dat kan het systeem al vrij snel tweeënhalf uur uithouden. Echt gigantisch wordt de werktijd op een acculading echter nooit. Wil je zo’n krachtig en chique systeem dus ook wat vaker buiten de deur gebruiken, dan moet de Zephyrus G16 met regelmaat aan het stopcontact. Dat is allemaal logisch en ook absoluut geen doodzonde, maar de korte adem moet wat betreft het praktische gebruik wel vermeld worden.

Een gebroken lans in de Armoury Crate

Misschien is het de hittesteek, maar mogen we toch even een lans breken voor de Armoury Crate-software van Asus? Deze suite is in het verleden vaak geridiculiseerd – niet onterecht, al zeggen we het zelf – maar stapsgewijs lijkt Asus wel veel verbetering doorgevoerd te hebben. Op een laptop als de Zephyrus G16 voelt de Armoury Crate relatief responsief en overwegend nuttig.

Van schakelen tussen kleurkalibraties tot aan het aanpassen van stroom- en koelprofielen: het gaat allemaal toch een stuk makkelijker dan voorheen. Functies als de ingebakken hardware-monitor (inclusief opname- en terugblikfuncties) blijken ineens toereikender dan ooit; daar hoeven we voor de verandering eens niet allerlei andere software voor binnen te halen. Dergelijke functies sluiten overigens ook goed aan op de doelgroep voor dit soort systemen: toch vaak de power users.

Toegegeven: de vele tabbladen en horizontale submenu’s mogen iets overzichtelijker ingedeeld worden, maar zulke (voortdurende) verbetering van de software moedigen we aan. Niet álles wat vooraf geïnstalleerd staat hoeft per se bloatware te zijn. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Conclusie

De ROG Zephyrus G16 (2025) is net als Armoury Crate een voorbeeld van de kracht van iteratie. Elk jaar worden Asus' lichte, luxe gaming laptops weer fraaier. Deze nieuwste Zephyrus G16 schittert met een fraai oled-scherm op een chique chassis, met daaronder een passende hoeveelheid luxe en prestaties. Wie zo'n ‘MacBook voor gamers’ zoekt, en dat bedoelen we dan echt als een compliment, kan prima terecht bij deze laptop. De G16 voelt gedegen en presteert op topniveau.

Kanttekeningen zijn er op voorspelbare zaken. De krachtige hardware loopt soms wat warm op en doet meer aanslag op de batterij: dat is eigenlijk niet meer dan logisch. Wie een beetje rekening houdt met de prestatiedrang en waar nodig profielen daarop aanpast, haalt alsnog een aardig rendement uit de laptop. Voor echt lánge gamesessies zonder netstroom zal dit systeem in veel gevallen overkill zijn. Sowieso halveren dergelijke rendementsprofielen ook de grafische kracht van het systeem alweer snel.

Hoe de Zephyrus-lijn voortstreeft: we kunnen er wel mee. De laptops maken jaar-op-jaar toch altijd weer een aantal nette stappen voorwaarts en ze zijn inmiddels strakker dan ooit tevoren. Dat kwalitatief oled inmiddels de standaard lijkt te worden, misstaat de reeks dus ook allerminst. Recht zo die gaat, wat ons betreft. Tenminste, zolang de koelpasta een beetje fatsoenlijk op zijn plek blijft.

ROG Zephyrus G16 (2025)