Apple iMac (2021) review: wanneer een iMac beter is dan een MacBook

Soms, heel soms, komt het in een mensenleven voor dat je denkt dat alles wel zo’n beetje op orde is, dat je tevreden bent met hoe de boel erbij ligt. Dat de dingen in je leven voldoen. In tijden van ‘meer, meer, meer’, van ‘oud is fout en vers is vet’ zijn dit allicht schaarse momenten, die ik doorgaans dan ook koester en vier.

En soms, heel soms, blijkt die tevredenheid ineens een hilarische vergissing. Omdat iets mooiers, beters, fijners zich plotsklaps en onverhoeds aandient. En je nooit meer met dezelfde tevredenheid kunt omzien naar dat wat je voor lief nam.

Doorlezen is dan ook op eigen risico: er is een serieuze kans dat je tegen het eind van dit stukje met onvrede en een onverwachte hebberigheid achterblijft. Dit is wat mij overkwam toen ik in de gelegenheid werd gesteld om mijn Apple-ecosysteem tijdelijk uit te breiden met een niet eens heel nieuwe Apple iMac (2021) 24-inch desktop computer.

Over laptopleven met een MacBook

Al sinds jaar en dag was ik een blij en, laat ik het nog eens herhalen, tevreden gebruiker van laptops. Vaak verhuisd en vrijwel altijd ook bescheiden behuisd, kwam het mij goed uit om niet een heel thuiskantoor in te richten ,maar licht en mobiel te zijn en te blijven.

De aard van mijn werk moedigde dit ook aan: als schrijver en als leraar lag het voor de hand dat ik mijn hebben en houden op een – om de zoveel jaar voor een nieuwer exemplaar ingeruilde – MacBook met me meenam naar waar ik die dag weer digitaken zou verrichten. Nog geen halfjaar terug kocht ik daarom Apples nieuwste glinsterende kleinood, een MacBook Air met de M2-chip, de tweede generatie ‘Apple Silicon’. Met de Logitech MX Master 3S for Mac en mijn oude, vertrouwde Magic Keyboardje erbij was dat een uitstekende oplossing voor mijn digitale noden, zowel werk als privé.

Past een Apple iMac (2021) wel in een minimalistisch leven?

Sinds een aantal jaar leef ik bovendien redelijk minimalistisch qua inrichting en ‘spullen’: liever weinig maar van hoge kwaliteit, dan een steeds verder met bezittingen dichtslibbende leefomgeving. Zo verdwenen in 2019 mijn televisie en Xbox, later ook de stereo-installatie inclusief torenspeakers en enkele maanden terug zelfs mijn zitbank. Minder bezit betekent voor mij meer ruimte en vrijheid. Dus typte ik niet alleen mijn stukjes, maar keek ik ook mijn series op het 13-inch-scherm van mijn MacBook. En ik zag dat het goed was.

Toen Apple in 2021 de nieuwe iMac 24-inch desktop uitbracht merkte ik in de keynote daarom wel dat deze er bijzonder fraai uitzag, in charmante kleurtjes en met een ongelooflijk dun ontwerp, maar het kwam geen moment in mij op om zo’n ding in huis te halen. Wat moest ik ermee? Nóg een apparaat erbij, wéér een beeldscherm. Bovendien eentje dat dwingend je werkplek bepaalt en meteen ook maar je wooninrichting: want waar je desktop staat, ga je werken. En dus is die ruimte niet meer beschikbaar voor iets anders – zo was ongeveer mijn redenering. Misschien uit zelfbescherming, ook: ik zag de nieuwprijs en knipperde maar met mijn ogen totdat het forse bedrag van mijn retina netvlies was verdwenen.

Apple iMac (2021): toch proberen

Zo leefde ik dus best lang en gelukkig door, totdat het idee ontstond dat ik, trouw en tevreden laptopmensch, een stukje zou schrijven over de eventuele toegevoegde waarde van een desktopcomputer. Voor een goeie tweeënhalve maand zou ik een Apple iMac (2021) in huis krijgen. Aanvankelijk enthousiast over de premisse van het artikel werd ik mettertijd sceptischer, want wat moest ík met zo’n ding? Wat kon ik er in ’s hemelsnaam over zeggen?

Kwam de dag dat de koeriersdienst hem thuis zou bezorgen. Maar dat niet deed, beweerde dat ik niet thuis was, al zat ik met de voordeur zelfs open om de pas daarop aangebrachte laag verf te laten drogen aan de winterlucht. Het ding werd bij de plaatselijke boekhandel afgeleverd en ik had er meteen al een beetje een hekel aan, omdat ik nu dus met die Grote Doos moest gaan sjouwen (als minimalist heb ik natuurlijk geen auto). Enfin, veel gezucht en gesteun later stond het gevaarte in mijn woonkamer, die direct al krapper aanvoelde. Het uitpakken kon beginnen.

Unboxing van de Apple iMac (2021)

Het Apple-merk is natuurlijk geniaal geconstrueerd, en mede daarom zo succesvol. Zie: hoeveel ontwerppsychologen zouden zich hebben beziggehouden met de vormgeving van alleen al de dóós? Strak, degelijk karton, kraakhelder wit met een aantrekkelijke afbeelding van het product dat erin huist. De voorkant van de Apple iMac (2021) op de voorkant van de doos, de achterkant op de achterkant: voorpret, een voorproefje, het genieten kan beginnen. Een stevige nylon handgreep voor als je de doos zonder buitendoos wilt vervoeren. Robuust, degelijk, maar toch vriendelijk. Doe het ze maar eens na.

Maak je de doos open, dan begint de tover pas echt. De grote bovenklep klapt helemaal terug naar achteren, de glanzende zwarte retinarechthoek staart je aan, trekt je aan als heeft hij een eigen zwaartekracht. Je ziet voor het eerst de witte omlijsting van de iMac met al zijn 24 inches en de ‘kin’ in de kleur van jouw keuze – of in dit geval van die van Apples marketingafdeling: geel-met-goud. Verder zie je nog niks in de doos, dus bij de betovering voegt zich verwondering: waar is de rest? Wat zit er nog meer bij? Als een surprise op pakjesavond doet de verpakking alleen al je handen jeuken om op ontdekkingsreis te gaan. Je oog valt op twee pijltjes op de zijkanten van de doos, beide wijzen naar buiten. Spannend!

Deze zijpanelen kun je naar buiten duwen, blijkt, en als een ontluikende bloem opent de doos zich verder. De ervaring is sensueel, om niet te zeggen seksueel. (In gedachten zie ik die Apple-ontwerppsychologen giechelen, de tongpunt tussen de lippen, de mondhoeken nat.)

Doordat de doos nu ontvouwen voor je ligt, kun je de iMac eruit tillen. Voorzichtig, o zo voorzichtig, neem je het apparaat op de aluminium voet in je handen, als een verloskundige die het kind uit de moederschoot ontvangt, en plaats je het veilig op tafel. Het voelt zwaar (4,48 kg), solide, koel. De achterkant is net als de voet gemaakt van het vertrouwde, nu nog smetteloze aluminium, de voorkant is een kloeke glasplaat van boven tot onder. Je verwondert je over de geringe dikte van het scherm: 11,5 mm meet mijn liniaal. Daar zit alles in, van processoren tot speakers. Hoe is het mogelijk? Gauw terug naar de doos, want hoe bedien ik deze fonkelende poort naar het virtuele?

Aha, de doos herbergt een tweede, kleinere doos! Ook hiervan klapt de deksel omhoog en naar achteren en kijk, daar liggen de drie bestanddelen van de voeding: netsnoer in wit rubber, voedingsblok in wit kunststof en, jawel, voedingskabel in geel gevlochten stugheid zoals we dat vroeger enkel kenden van de strijkbout. Maar ook, wonderschoon, een bijpassend wit-met-goud Magic Keyboard en het matglazen trackpad dat ook al een gouden bies blijkt te hebben. In een apart vakje ligt de muis met gouden buik nog te slapen. Ik smelt een beetje.

Ondanks toch een kleine twintig jaar aan Apple-uitpakervaring blijft het elke keer weer een haast dierlijk genoegen om zo’n product voor het eerst te ontkleden en ter hand te nemen. En zo’n groot device als dit uitpakken heb ik nog niet eerder gedaan. Apple-unboxing in het kwadraat: dit is geen computerdoos. Dit is een schatkist.

Specs, eerste opstart en gebruik van de Apple iMac (2021)

Voor wie ervan houdt, hier zijn de specs van dit testmodel: iMac 24-inch met 4,5K retinascherm, M1 processor (1e generatie Apple Silicon) met 8 cpu en 8 gpu cores, 16 GB RAM en 512 GB SSD-opslag. Voor het aansluiten van apparatuur zitten er vier usb-c-poorten aan de achterkant, waarvan twee Thunderbolt; de voeding heeft een eigen Magsafe-aansluiting. Bedraad netwerk tot 1 Gb/s is beschikbaar via een dongle die dan een van de usb-c-poorten bezet. Het instapmodel van de 24-inch Apple iMac (2021) heeft deze optie overigens niet.  

Geen kabelchaos, want de luidsprekers (zes stuks met ‘force-cancelling woofers’ en ‘breed stereogeluid’) zijn ingebouwd. Toetsenbord, muis en trackpad verbinden draadloos via Bluetooth. Het apparaat draait op de laatste versie van MacOS, 13.1 oftewel Ventura.

Het enige wat ik hoef te doen, zoals ik gewend ben bij Apple, is de iMac van stroom voorzien via de Magsafe-stekker. Die klikt precies door de uitsparing in de voet, midden onder aan de achterkant. Je ziet hem dus niet zitten als je voor je scherm zit en dat geeft een draadloze ervaring bij een bedraad apparaat: heel fraai. De aan-en-uitknop zit ook onder aan de achterkant, in een hoek. Het vertrouwde Mac-opstartgeluid galmt. Het scherm komt tot leven. En eigenlijk, eigenlijk ben ik dan al verkocht.

Apple iMac (2021): vanzelfsprekend vertrouwd

Want Wat Is Hij Groot en Wat Is Hij Mooi… Kijk die kleuren, kijk die helderheid, maar vooral, kijk toch hoe gróót! (Bedenk: ik ben 13,6 inch met een resolutie van 2560 x 1664 pixels gewend. De iMac van 24 inch heeft een resolutie van 4480 x 2520 pixels.)

Wifi-netwerk en mijn iCloud-account zijn in een handomdraai ingevoerd en de rest gaat vliegensvlug: de M1-chip laat me niet wachten. Alles voelt, dat wil ik benadrukken, heel vertrouwd. Zoals ik al jaren doe bij MacBooks, zo gaat het nu ook op deze iMac. Zo gemakkelijk, zo soepel. Zo voorspelbaar, wellicht, en dat geeft een gevoel van veiligheid: het is zoals je het kent en zoals je verwacht. Nergens in het hele proces, van het openen van de doos tot en met het installeren van de onvermijdelijke MS Office-programmatuur, is er ook maar de geringste hapering. Dát is waar we voor betalen. Dat en de pure schoonheid van het product. Dit grote, grote product.

Even over iCloud

iCloud verdient overigens bijzondere vermelding bij het bespreken van dit ingebruiknamegemak. Ik ben een fan van de cloud, ook al ben ik me bewust van de schaduwkanten ervan wat betreft veiligheidsoverwegingen en milieubelasting. Dit testmodel van de iMac heeft 512 GB ssd-opslag en dat is dankzij mijn iCloud-benutting veel meer dan ik nodig heb. (Dit scheelt straks weer in de aanschafkosten.) Het feit dat ik me nooit druk hoef te maken omdat een bestand ‘op een andere computer’ staat of op een usb-stick scheelt eindeloos veel stress. Net zo het gegeven dat allerlei software-instellingen meteen overal eender zijn. Hierdoor worden mij tijd en moeite bespaard en voelt alles dus direct vertrouwd aan. Het nieuwe apparaat reageert zoals ik van eerdere, bekende gewend ben.

Groter is fijner: beeldkwaliteit van de Apple iMac (2021)

Vanaf dit eerste gebruik ben ik echt meteen al heel blij met het formaat van het scherm. Mijn MacBook Air oogt ineens nogal armetierig. Dit verandert eigenlijk niet meer. Zodra ik twee vensters naast elkaar op het scherm van de iMac 24-inch plaats, zie ik wat ik al die tijd heb gemist zonder het door te hebben: overzicht.

Voor mijn schrijversbezigheden, maar zeker ook voor mijn redactiewerkzaamheden, is het bovendien een niet te overdrijven verademing om de letters kraakhelder voor me te zien op een formaat dat lezen en corrigeren bevordert in plaats van tot een onnodig vermoeiende taak maakt. Ja, dat is het: mijn ogen zijn minder moe wanneer ik werk op dit scherm. Dat zit hem zeker in de afmeting, maar ook in de kwaliteit van het display: niets is pixelig, het contrast is scherp maar rustig. De retinaschermen blijven leveren.

Groter genot van Ventura: MacOS op 24 inch

In oktober 2022 kwam de nieuwste update van MacOS uit, onder de naam Ventura. Echt aardverschuivende innovaties heb ik er niet in kunnen ontdekken; een paar noviteiten wil ik nu wel bespreken, omdat de ervaringen op een MacBook Air en de iMac 24-inch hier en daar wel degelijk verschillen.

Het nut en voordeel van Stage Manager, bijvoorbeeld, komen toch echt beter over op het grote scherm. Deze functie, die je in een oogopslag de op dat bureaublad geopende apps toont in een verticaal rijtje links, bevalt beter dan Cmd-Tab, Exposé of Mission Control. Niet alleen scheelt het een veeg- of typhandeling en dat is fijn; in de miniatuurweergave zie je ook direct wát er precies in de diverse vensters openstaat. Deze miniatuurweergave op een groter scherm levert gewoonweg meer visuele informatie op, op basis waarvan je in je persoonlijke RAM een soort besef actief houdt van waar je allemaal mee bezig bent en wat je openstaande hulpbronnen zijn. Op een kleiner scherm wordt dat toch meer getuur en kan het eerder afleiden dan ondersteunen.

De volledigschermoptie biedt sowieso uitkomst, ook op de iMac, als je de kanarie van je RAM even onder een kleedje wilt gooien: dan zie je de rust van nog maar één programma dat zich weids van links tot rechts voor je openbaart. En verder even niets.

Ook nieuw in Ventura is de mogelijkheid om je iPhone als webcam te gebruiken voor Facetime en dergelijke (Continuïteitscamera); geen moment neig ik echter tot gebruik hiervan, want de webcam in de iMac is uitstekend. Wat is het fíjn om de mensen met wie ik spreek zo groot voor me te zien, veel levensechter, nabijer, persoonlijker. Dit raakt echt op een gevoelsniveau in intermenselijk contact.

Focus, de mute-knop voor ongewenste prikkels in de vorm van meldingen, is effectief en gebruiksvriendelijk. Ook hier is het echt lekker als je in één ecosysteem werkt (zeg gerust ‘leeft’): als ik ga mediteren, zet ik op mijn Apple Watch de Focus-modus aan en weet ik dat ik dan niet alsnog op mijn iPhone, MacBook, iMac of iPad meldingsgeluiden zal ontvangen. Stil is stil. Overal.

Groter is ook handiger. En mooier.

Tevens fijn op een groter scherm is een standaard-MacOS-functie als Spotlight: zoeken in alle hoeken en gaten van de computer, van het besturingssysteem, maar ook binnen apps en op internet, zeg maar overal: de resultatenlijst is lekker groot en overzichtelijk op dit scherm. Daardoor merk ik dat ik Spotlight vaker gebruik, al is het maar om simpele rekensommetjes uit te voeren of valuta om te rekenen wanneer ik wil weten hoe weinig mijn crypto-investeringen vandaag weer waard zijn. Foto’s doorzoeken en domweg bekijken: ook al zoiets waar een groot scherm ineens een nieuw genoegen oplevert.

Apple iMac (2021) in de praktijk

Het geluid van het ‘Hifi-systeem met zes speakers en force-cancelling woofers’, volgens Apple een ‘breed stereogeluid’, is goed maar raar geplaatst, onder het scherm. Dit is even wennen wanneer ik een serie of film kijk. Bezitters van een echte televisie met daaronder geplaatste sound bar weten natuurlijk niet beter, en het went dan ook snel.

Een kritiekpunt hier is dat ik het geluid te bassig vindt, wat vooral bij stemmen storend overkomt. Omdat het een Apple-product is, mag ik hieraan niets zelf instellen (behalve in de Muziek-app), dus een externe equaliser-app biedt uitkomst.

Een kort woord over verplaatsbaarheid. Vrienden vroegen me waarom je niet gewoon een externe monitor zou kopen, veel goedkoper dan een iMac, die je dan met een kabeltje koppelt aan een MacBook. Of desnoods een Mac Mini met een los display. Mijn antwoord is simpel: de iMac 24-inch is alles in één.

Voor mij als televisieloze is het met de iMac een koud kunstje om hem van mijn eet-annex-werktafel op een stoel bij de (inmiddels toch maar weer aangeschafte) bank te zetten. Niet hoef ik heen en weer te slepen met én een monitor én een MacBook én een verbindingskabel én wat, losse computerspeakers? Onvoorstelbaar! Stekker in een stopcontact en we kunnen film kijken. Net zo wanneer ik vanuit mijn bed een serie wil bingen. Ik zeg: adoreer het grote maar waardeer het kleine gemak – zeker als dat een groot genoegen is. En een geweldige beeldkwaliteit heeft. De accu’s van trackpad, toetsenbord en muis gaan overigens eindeloos mee: ook hier niets dan gebruikersgemak.

MacBook of iMac of beide?

Mijn MacBook doet sinds de komst van de iMac soms nog dienst als tweede scherm. Op de iMac zet ik twee vensters naast elkaar, bijvoorbeeld Zoom en Safari, en op de MacBook staat dan nog een document met aantekeningen open. Dit werkt heel comfortabel: met de Sidecar-optie in MacOS (én iPadOS) veeg ik met dezelfde muis zo aan de ene schermrand naar buiten en aan de volgende weer naar binnen.

Toetsenbord en muis zijn doodeenvoudig met beide schermen verbonden en doen dienst waar ze nodig zijn. Als ik zou willen zou ik een derde scherm, mijn iPad, op dezelfde manier kunnen toevoegen. Go nuts. Maar ook dan, met deze opstelling van iMac en MacBook, merk ik wanneer mijn ogen van de MacBook terug naar de iMac glijden, de weldadige rust en ontspanning die optreden simpelweg door de combinatie van formaat en beeldkwaliteit. Groot, rustig, overzichtelijk: ik herhaal het nog maar eens. Als een badkuip waarin je voor de verandering eens wél met je benen gestrekt kunt. Heerlijk.

Conclusie

Goed, de kleur zou ik zelf niet kiezen. Het geel van de schermkin is tot daaraantoe, maar het goud van de voet en de accessoires is niet mijn smaak. Maar verder? Ik ben om.

Niet alleen voor surfen, mailen, foto’s en films bekijken of de boekhouding bijhouden, maar ook voor mijn werk als tekstcorrector, dat twintig jaar geleden nog helemaal op papier plaatsvond maar nu vrijwel geheel digitaal, is een groot scherm nu eigenlijk gewoon onontbeerlijk gebleken. Een paar maanden geleden wist ik dat niet; nu kan ik het niet meer ont-weten. Ik merkte het al toen ik het nog op mijn laptop deed, maar nu ik de iMac in huis heb gehad, slaat het nergens op om weer op 13,6 inch wijzigingen in Word te gaan bijhouden. Wat een gepriegel, zeg. Bij uitzondering, vooruit, als ik eens een dag ook in een hippe koffietent wil gaan zitten laptopwerken, maar voor mij is de norm vanaf nu: 24 inch.

Het moge duidelijk zijn: ik ben ontevreden geworden. En hebberig. De uitvoering van de iMac 24-inch die ik heb mogen testen kost nieuw 2394 euro. Zonder muis en met 256 GB opslagruimte (zoals gezegd is dat genoeg voor mij als cloudgebruiker) maar wel met 16 GB RAM komt het nog altijd op 2079 euro, dankuwelalstublieft. Helaas heb ik het testexemplaar terug naar Apple moeten sturen; ik had het graag gehouden, aan dat goud was ik al zowat gewend. Enfin: ik ga dus maar sparen. En go go, crypto!