Motorola Moto Tag review: is dit een waardige ‘AirTag voor Android’?

De AirTag is een grote hit voor Apple gebleken. Kleine, muntvormige apparaatjes die je in een tas, je portemonnee, je fiets of een ander kostbaar object verstopt - waarna je via een app altijd kan zien waar de tracker (en dus hopelijk je bezit) zich bevindt. Voor Android was er lang geen alternatief. Sinds enige tijd heeft Google een eigen 'Find my device' dienst, maar aan (goede) fysieke trackers ontbrak het nog. Veel van de exemplaren die je her en der kan kopen, stellen teleur. De Motorola Moto Tag komt het dichtste bij 'AirTag voor Android'. Maar zijn ze echte van vergelijkbaar niveau? We zochten het uit (en onze spullen terug) voor een welgeplaatste review.

De Android-achterstand in dingen vinden

Niet om het een of ander, maar Android loopt op specifiek dit front toch flink achter op het Apple-ecosysteem. Apple’s huiseigen AirTags-trackers worden al bijna vier jaar bejubeld vanwege hun nauwkeurigheid en veelzijdige inzetbaarheid als ‘dingenvinder’. Het internet wemelt van de ervaringen over teruggevonden sleutels, kostbaarheden en zelfs huisdieren; de ene anekdote klinkt nog heilzamer dan de ander. Ondertussen staat Google nog steeds met lege handen – en ik ga mijn tas niet meer terugvinden.

Apple zou immers Apple niet zijn, als de werking van AirTags met met non-iOS-apparaten uitermate beperkt was. Android-gebruikers worden nog altijd doorverwezen naar alternatieve trackers van partners, zoals die van Chipolo en Pebblebee, die toch vaak minder accuraat blijken. Het aanbod gedegen trackers is kleiner en dat heeft gevolgen voor Google’s eigen Vind mijn apparaat-ecosysteem. Voor een dekkend ecosysteem is het immers van belang dat er véél ondersteunde apparaten zijn, omdat die allemaal met elkaar communiceren en zo hun locatie doorgeven. Geavanceerdere trackers als de Moto Tags van Motorola moeten daar verandering in brengen. Betere trackers leiden, mits succesvol in de markt, weer tot een beter netwerk voor vindbaarheid, zo moet de gedachte zijn geweest.

De Moto Tag doet dan ook zijn uiterste best de AirTag van Apple te spiegelen in specifcaties en luxe. Deze trackers werken op dezelfde batterij (een standaard CR20232-knoopcel) en bieden grofweg dezelfde set features, voor een soortgelijk prijspunt: 39 euro voor een enkele tracker. Als klap op de vuurpijl houden Motorola’s trackers ook een nagenoeg identieke vorm aan. Dat laatste is slim: zo past het gros van de vele accessoires voor Apple’s AirTag ook prima om een Moto Tag.

Met dat bruggetje alvast ingekopt: laten we het hebben over de fysieke eigenschappen van de Moto Tags.

De Moto Tag: bijna (maar niet helemaal) een AirTag

Motorola’s Moto Tags zijn verkrijgbaar in twee kleuren: Starlight Blue (zeg gerust “net niet zwart”) en het iets fleurigere Jade Green. Qua diameter en uiterste dikte lijken de Moto Tags een-op-een te passen met de AirTags. Toch zijn ze net wat anders vormgegeven. In profielaanzicht ogen de Moto Tags meer trapeziumvormig, met verder afgevlakte boven- en onderzijdes. Het fysieke verschil met de AirTag is miniem op deze schaal, maar kan bij sommige voor AirTag ontworpen accessoires de plaatsing net wat moeizamer maken.

Een Moto Tag past bijvoorbeeld makkelijk in sleutelhangerhouders of rubberen riempjes die voor AirTags bedoeld zijn. Dat loopt allemaal wel los. Motorola’s trackers schuren wel met krappe AirTag-accessoires die de tracker actief vastklemmen. Bijvoorbeeld mijn SmallRig MD4149, een cage om AirTags stevig aan chique camera-apparatuur te bevestigen. Daar past de Moto Tag nipt in, maar alleen als de tracker onder flinke druk staat en het plastic van het kooitje bol zet. Geen doodzonde, maar gevoelsmatig zit het net niet helemaal lekker.

De Moto Tags hebben bovendien geen laagje aluminium aan de bovenzijde: het chassis is bijna volledig van kunststof. Dat brengt ook een iets lager gewicht met zich mee: slechts 7,5 gram, versus 11 gram van een AirTag. In de hand voelen ze opvallend licht (en misschien een slag minder chique), maar zeker niet goedkoop. Vooral de groene uitvoering komt frisjes over; de leek zal niet snel verwachten dat het hier om een locatietracker gaat. Dat is, afhankelijk van de toepassing, mogelijk een pre voor de Moto Tag.

Het design maakt het openwippen van de Moto Tag vrij makkelijk. Met een kleine tegendraadse rotatie kan je de twee helften van de tracker scheiden. Dat maakt een batterijwissel eenvoudig. Ondanks de relatief simpele bouw belooft Motorola stof- en waterbestendigheid naar de IP67-standaard. Dat houdt in dat een gloednieuwe Moto Tag een halfuur ondergedompeld in water moet kunnen overleven, al dan niet functioneel gedurende die tijd. Dat mag je ook verwachten van een serieus AirTag-alternatief.

De features van de Motorola Moto Tag: grotendeels bekend

Wat betreft hardware-technische beloftes verschilt de Moto Tag dan ook weinig van een AirTag. Op dezelfde CR2032-batterij belooft deze tracker dezelfde werktijd van ongeveer een jaar, met grofweg dezelfde reeks mogelijkheden. Denk daarbij hoofdzakelijk aan de ultrawide-band (UWB) Bluetooth 5.4-precisielokalisering en de integratie van een minuscuul speakertje om het zoeken van nabij te versoepelen.

Voor dat luidsprekertje claimt Motorola een volume van 75 decibel op 10 centimeter afstand, wat in de praktijk niet bijzonder luid is. De keuze voor een kunststoffen omhulsel beperkt mogelijk enige auditieve resonantie, die de AirTag dus wél meeneemt. Ligt de Moto Tag onderin een tas en/of is de tracker stevig verpakt in een omhulsel, dan moet je behoorlijk dichtbij zijn om de tracker nog helder te horen. Er zijn absoluut alternatieven die luider kermen dan de Moto Tag, al zijn ook die natuurlijk niet bepaald boomboxes.

Van NFC maakt Motorola helaas geen gebruik. Apple gebruikt die voor snelle en veilige pairing, waar Motorola simpelweg iedereen binnen bereik laat paren met de Moto Tag. In de praktijk werkt dat echter relatief gemakkelijk en vlot; de vier Moto Tags in ons testpakketje paarden in luttele seconden met twee verschillende (non-Motorola) Android-telefoons. Zo gepiept. Zelfs de firmware-updates over Bluetooth duren niet lang.

In ruil voor de afwezigheid van NFC komen de Moto Tags wel met een feature die veel andere trackers niet hebben: een knop. Die is helaas niet vrij te programmeren, maar komt alsnog met een tweetal leuk gevonden functies. Door tweemaal op de Moto Tag te drukken, gaat juist de gepaarde smartphone automatisch geluid produceren. Wel zo fijn als je dat grotere apparaat eventjes niet kan vinden. Wellicht nog handiger: een enkele druk op de Moto Tag functioneert als draadloze sluiterknop voor de camera van je smartphone. Voor de knoppenfuncties moet je als gebruiker de Moto Tag-applicatie wel extra rechten verlenen, maar soit: zeker de fotoknop-op-afstand is goed gevonden, ook zónder iets verloren te zijn.

Het complete pakket aan geïntegreerde mogelijkheden van de Moto Tag is niet niets. Dat mag ook wel voor een product dat net zo prijzig is als het origineel. De overtuigingskracht valt of staat echter bij het ecosysteem. Daarin is Google’s alternatief jammer genoeg toch vaker een miss dan een hit, zeker vergeleken met het Find My-ecosysteem van Apple.

Moto Tags vinden, in de praktijk

Hoe goed Motorola met de Moto Tag de AirTag ook imiteert, de effectiviteit van dergelijke trackers op Android-apparaten blijkt nog altijd achter te lopen. Het is gewoon nog niet makkelijk (genoeg) om een verloren Android-tracker terug te vinden. Zo geeft de Vind mijn apparaat-app bij het zoeken van een nabijgelegen Moto Tag geen concrete richtingen en afstanden aan, zoals Apple’s Find My-app wel doet. Je krijgt enkel een globale warm/koud-indicatie. Thuis een sleutelbos terugvinden gaat nog prima, maar het proces wordt aanzienlijk lastiger op drukkere of onbekende plekken.

Zorgwekkender is de vindbaarheid van de trackers op grotere afstand. Bijvoorbeeld als iets buiten de deur verloren is geraakt of zelfs gestolen wordt. In die gevallen pingen de Moto Tags hun (grove) locatie nauwelijks tot niet door, in elk geval niet in de testscenario's die we uitprobeerden.

Nu hebben we in onze testperiode niet opzettelijk Moto Tags verstopt op een locatie als Schiphol – ook hallo, vrienden van de Explosieven Opruimingsdienst Defensie – maar de minder spannende ervaringen spreken  ook boekdelen. Vanuit de garderobe van een druk museum in Praag werd de tracker in mijn tas een keer of twee gepingd, over een periode van circa vier uur. Na drie dagen in een kast op een Utrechts kantoorpand was de laatste keer dat mijn dure camera ‘gezien’ werd, jawel, de keer dat ik ‘m zelf had achtergelaten.

Minder UWB en minder (veelzijdige) inzetbaarheid

Dat de Moto Tags minder vaak pingen, heeft waarschijnlijk vooral te maken met het Vind mijn apparaat-ecosysteem van Google, die het weer af mag schuiven op het zeer kleine aantal Android-apparaten met UWB-ondersteuning. Voor wie de link niet klikt: volgens smartphone specs site GSMArena zijn dat er 32, op een totaal van duizenden verschillende Android smartphone modellen. Waar praktisch alle mainstream iPhones en Apple Watches sinds 2020 deze verbinding ondersteunen, zijn bij Android alleen de recentere en meest luxe Android-telefoons voorzien van UWB. Daarmee draagt slechts een relatieve handvol Android-gebruikers bij aan het precisie-pingen van trackers (en andere apparaten) op het netwerk.

In theorie zijn de Moto Tags net zo effectief als AirTags, zij het vooralsnog alleen op de bedrijfscampus van Alphabet in Silicon Valley. Non-UWB-apparaten kunnen weliswaar ook synchroniseren met de Moto Tags, maar blijken weinig bij te dragen aan het (regelmatig en anoniem) pingen van andermans spulletjes. Dat is nu net precies wat zo’n trackernetwerk zo effectief maakt.

Los daarvan is Vind mijn apparaat ook stomweg minder doorontwikkeld dan dat van de directe concurrent. Zo bevat het geen actieve tijdlijn van apparaten of trackers die verloren zijn, maar wordt enkel een laatste positie afgebeeld. Bovendien is het niet mogelijk om meldingen in te stellen voor het ‘vergeten’ van trackers, wanneer ze onverwachts uit je directe bereik verdwijnen. Dat maakt Androids tracker-systeem allemaal minder veelzijdig dan dat van Apple.

Conclusie

Motorola's Moto Tags hebben alles in huis om hét AirTag-alternatief voor Android te worden, maar ze zijn dat nog net niet. Daarbij is het is vooral het overkoepelende ecosysteem van Android wat Motorola in de weg zit. Op papier zijn dit namelijk vrij nauwgezette klonen van het origineel. Alleen, de karige dekking van UWB-signalen en de veel basalere Vind mijn apparaat-app op Android halen Motorola’s goedbedoelde beloftes weer onderuit.

Op dit moment vind je met de Moto Tags wellicht een sleutelbos in huis sneller terug, maar een verloren tas of camera op vakantie? Die zal je in veel gevallen (nog) niet zo snel (of überhaupt) terugvinden als met een AirTag. Juist dat stukje peace of mind is belangrijk voor eigenaars van dat soort zaken. Tegelijkertijd kunnen we het Motorola niet kwalijk nemen: het is vooral aan Google en de vele Android-partners om serieus werk te maken van Vind mijn apparaat. En daarvoor moeten we in de eerste plaats Google aankijken. Met de juiste push - bijvoorbeeld een verplichting om UWB te ondersteunen - kan het Vind mijn apparaat-netwerk net zo sterk worden als de dat van Apple.

Geef het een jaar of twee; misschien zijn de Moto Tags dan in staat om te presteren en te pingen op het niveau van de AirTags. De Moto Tags zelf staan in ieder geval klaar voor die toekomst; het is nu vooral aan Google om de nodige stappen te nemen.

Dit alles maakt de beoordeling van de Moto Tags lastig, maar als we deze op de eigen merites bekijken, zijn we zonder meer positief. Vergeleken met bestaande, goedkopere trackers zijn ze beter doordacht, robuuster en gebruiksvriendelijker. De afwezigheid van NFC is jammer, maar de knopfuncties zijn een aardige compensatie. Namen we Google's achterblijvende software en ecosysteem mee, dan zou dat zeker een ster kosten. Dat ze hetzelfde kosten als AirTags is wat ambitieus. Maak dus je eigen afweging.