Hands-on met de Nintendo Switch 2: sneller, scherper, vertrouwd

Zoals eerder voorspeld speelt Nintendo’s tweede hybride handheld grotendeels op safe. De console zelf wordt een tik groter en uiteraard krachtiger, maar in grote lijnen is en blijft de Nintendo Switch 2 een vertrouwde Switch. Hetzelfde concept, met min of meer dezelfde vorm.

Daarom behoeft de Nintendo Switch 2 ook veel minder uitleg dan de directe voorganger. Dat was een generatie geleden wel anders. In 2017 introduceerde Nintendo een nieuw soort gaming-apparaat: een dat net zoveel traditionele thuisconsole was als een draagbare handheld. Dat concept vereiste de nodige verklaring en gewenning, maar werd al vlot een succesformule op zichzelf. In zo'n mate dat ook anderen het wilden nadoen, zoals Valve met hun stSteam Deck OLED review: een oogstrelende refresh met langere ademduur. Mobiel gamen werd door Nintendo (weer) een nieuw doel voor de industrie.

Vanzelfsprekend wil Nintendo met de opvolger het succes  voortzetten, in plaats van te breken met de inmiddels bewezen formule. En dus: evolutie, geen revolutie. De gemiddelde voogd zal het verschil niet opmerken tussen een originele Switch en het vervolgdeel. Al verandert er uiteraard wel het een en ander in deze tweede generatie. We bespreken wat ons aanvankelijk opviel én wat je in de komende maanden van de Nintendo Switch 2 mag verwachten.

De Nintendo Switch 2 in vorm en gevoel

Zeker in fysieke vorm is er merkbaar goed nagedacht over de Switch 2. De handheld is circa 30 procent groter dan het origineel, maar voelt nauwelijks logger – laat staan te log. De centrale tablet pakt opvallend dun uit, ondanks een bredere geïntegreerde kickstand en de vermeende toename in rekenkracht (waarover later meer). Het hele apparaat ligt vrij natuurlijk in de hand, met een opmerkelijk behapbaar gewicht bovendien: circa 534 gram.

Een dunnere, uitgerekte handheld klinkt mogelijk wat fragiel, maar de Nintendo Switch 2 komt alsnog vrij stevig over. Het kunststoffen chassis is voorzien van een fijn korreltje, wat vermoedelijk vrij krasbestendig is en ook minder snel (zichtbare) vetvlekken ophoopt. In de hand steekt de grotere Switch 2 toch simpelweg gelikter af tegenover diens voorganger.

De eveneens wat vergrote Joy-Cons, Nintendo’s modulaire controllerhelften, dragen daaraan bij. De subtiel verruimde indeling van knoppen en pookjes blijkt significant minder krampachtig, zeker voor grotere handen. Lange vingers hoeven niet ‘op te krullen’ om bij de juiste spelinvoer te komen. Dat is zeker op de langere duur prettiger om te bedienen. De speelsessies in Zaandam bleven weliswaar kort van duur, maar de Switch 2 voelt comfortabeler.

Wederom in het kader van stevigheid: de nieuwe Joy-Cons zitten nu op een andere manier aan de tablet vast. De schuifbeweging met een ‘klik’ maakt plaats voor een stevige magnetische ‘klak’. Met aardig wat kracht nestelen de controllerparten zich netjes aan de flanken van het tablet. Ze komen enkel los door een speciaal beveilingspinnetje in te drukken; dat gaat niet zomaar. Het nieuwe systeem voelt stug en aanzienlijk meer kid proof dan voorheen. Zo is het onmogelijk om Joy-Cons “verkeerd” op de Switch 2 te bevestigen.

Muizen met Joy-Cons: we zien het nog niet helemaal zitten

Nintendo zou Nintendo niet zijn als er niet geïnnoveerd werd op het gebied van spelinvoer. Dat gebeurt deze ronde, zoals verwacht, met de inzetbaarheid van Joy-Cons als muis. In de magnetische flanken van beide Joy-Cons zitten optische sensoren, waarmee de controllertjes dus ook als muis-achtig apparaat te besturen zijn. En, zo ondervonden we in Zaandam al snel, dat werkt beter en preciezer dan je zou denken.

Of nou ja, de sensoren zelf werken. In hoeverre de Joy-Cons ook een fijne muis vormen? Dat blijft nog een beetje een twijfelgevalletje. De apparaatjes zijn immers meer als een controllerhelft gevormd dan een verticale muis, wat zorgt voor een onwennig gevoel in de hand. In games als Metroid Prime 4: Beyond is het mogelijk om de muis à la first-person shooters te bedienen, maar echt intuïtief voelt het nog niet. Dat avontuur laat zich beter besturen met een pookje, of desnoods wat gyroscopische bewegingsbesturing.

De muisinvoer voelt beter op zijn plek in Drag x Drive, waar je daadwerkelijk met twee ‘muizen’ speelt. De Joy-Cons vertolken daar de handen van de speler in een potje rolstoelbasketbal: door heen en weer te glijden met beide handen bespeel je de virtuele wielen. Leuk gevonden in het kader ‘unieke spelinvoer’, maar de vraag resteert of dit op grote schaal aan gaat slaan. Niet iedereen heeft altijd de zin (en/of het bureau-oppervlak) om met dubbele Joy-Cons heen en weer te zwiepen, zeker gezien de game an sich ietwat deprimerend overkomt.

In die zin voelt de muisinvoer van de Joy-Cons nog wat onzeker – in ieder geval weinig revolutionair. Wellicht zullen er enkele spelontwikkelaars zijn die de optische sensor op een nuttige manier inzetbaar zullen maken, maar de kans bestaat ook dat deze feature over enkele jaren grotendeels vergeten wordt. Zie ook: de IR-sensor op de originele Joy-Cons. Die werd na een in-game demonstratie of twee vrijwel volledig terzijde gelaten, ook (of juist) door Nintendo zelf.

Hoe zit het met de hardware van de Nintendo Switch 2?

Beter inzetbaar is de vermeende kracht van het apparaat zelf. Nintendo doet zelf nauwelijks tot geen uitspraken over wat er precies onder de motorkap schuilt, maar Digital Foundry wist de details al te achterhalen – vermoedelijk door een vroeg sample open te schroeven. Zoals verwacht, betreft de hardware wederom een ARM system on a chip (SoC) van Nvidia, dat de nodige verbeteringen heeft doorgemaakt.

De centrale processor telt nu acht in plaats van vier kernen, waarvan er twee gereserveerd zijn voor het besturingssysteem zelf. De geïntegreerde gpu (videokaart) is gebakken op Nvidia’s Ampere-architectuur (RTX 30-generatie) en telt 1536 CUDA-kernen: een zesvoud van het aantal van de originele Switch. Dat betekent niet alleen dat de grafische rekenkracht flinke verbeterd is, maar ook dat de Switch 2 in staat is om DLSS 3-achtige upscaling te gebruiken en zelfs een stukje te raytracen. Al zal dat laatste nauwelijks ingezet worden, gezien de buitenproportionele belasting die dat doet op een mobiel systeempje.

In totaal is 12 GB aan lpddr5-geheugen beschikbaar, met een bandbreedte van maximaal 102 GB/s (in het dock) en 68 GB/s (in handheld-modus). Van dat werkgeheugen is maar liefst 3 GB gereseveerd voor het besturingssysteem, wat zeer waarschijnlijk te maken heeft met de komst van de GameChat-functies. Nintendo zet daarmee in op allerlei groepgesprekken, videobelletjes en zelfs het onderling livestreamen van gameplay: dat behoeft wat extra reservering van geheugen.

In het kort: de Nintendo Switch 2 maakt hardware-technisch een aardig stap voorwaarts, zeker ten opzichte van het origineel. Puur op het grafische vlak zou de Nintendo Switch 2 wellicht het beste te vergelijken moeten zijn met een mobiele GeForce RTX 2050. In combinatie met de juiste optimalisatie en een helpende hand van DLSS-upscaling belooft de enigszins moderne architectuur niet de minste prestaties.

Nintendo Switch 2-spellen en hun prestaties

Die prestaties en de upscaling waren op de Nintendo Switch 2 Experience al in veel verschillende vormen te zien. Zo viel op dat het grotere en uitgebreidere Mario Kart World zelfs in hectische situaties (lees: 24 gelijktijdige spelers in de Knockout-modus) nog steeds een stabiele 60 fps behaalt, met een resolutie die ogenschijnlijk niet ver van 4k af leek te presteren vanuit het dock.

Hetzelfde geldt voor de geüpdatete versie van The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom, nu eindelijk niet beperkt tot 30 frames per seconde (of zelfs ver daaronder). In de handheld-modus leek de game makkelijk een soepele 60 frames per seconde te kunnen behouden, mede mogelijk gemaakt door de DLSS-technologie. Artefacten van upscaling waren hoogstens zichtbaar in partjes bewegend gras in de verte; daar spotten we wat flikkerende blokjes. De gemiddelde speler gaat daar echter niets van merken, zeker als je er niet actief op let.

Donkey Kong Bananza maakte het mogelijk wel weer iets te bont voor de Nintendo Switch 2. In die platformer is vrijwel de volledige speelomgeving dynamisch te verwoesten, wat natuurlijk niet de minste belasting voor een cpu is. Nabije verwoesting lijkt allemaal vlot te renderen, maar zoom je als speler uit op de (real-time uitgedraaide) wereldkaart, dan stort de framerate toch even flink in, tot onder de 30 fps. Daar kan een vernuftige gpu en wat upscaling niet veel aan doen; deze nieuwe processor kent ook duidelijke limieten. Of Bananza moet nog iets verder geoptimaliseerd worden, dat kan ook.

Nog weinig 120 hertz of HDR10

Ook ietwat spijtig aan de vermeende prestaties: de beloofde 120 frames per seconde hebben we nergens goed kunnen ervaren. Metroid Prime 4: Beyond zou in de 1080p/120-modus gedraaid hebben (in plaats van het 4K/60-alternatief), maar werd gedemonstreerd op een 4K-televisie die de hoge beeldverversing niet leek te ondersteunen. De shooter zelf speelde voldoende vlot, maar de allerhoogste beloftes kwamen (nog) niet echt tot hun recht hier.

Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor het geïntegreerde scherm van de Nintendo Switch 2. Dat is nu een groter 7,9 inch lcd-paneel met 1920 bij 1080 pixels, maar ook daar ontbrak de mogelijkheid om de volle 120 hertz, de variabele verversing (VRR) of het HDR10-bereik te beproeven. Games en demo’s die de hogere frequentie (of het bredere kleurengamma) benutten, werden jammer genoeg enkel op televisies getoond. Het waarmaken en zeker het testen van al die beloftes moet dus nog even op zich wachten.

Desalniettemin moet wel gezegd worden: het scherm is inderdaad merkbaar feller en kleurrijker dan dat van de originele Switch. Nee, het paneel betreft inderdaad geen oled-technologie, maar er is absoluut sprake van een verbeterde kijkervaring. Vooral in Mario Kart World en Tears of the Kingdom springen de volle kleuren fraai van het lcd-paneeltje. Dat belooft een prima speelervaring voor de meeste gamers, met ogenschijnlijk ook voldoende lichtsterkte om buiten de deur ook nog een stukje door te kunnen spelen.

Wat we verder (nog) niet weten of konden testen…

Lang niet alle randzaken rondom de Nintendo Switch 2 waren op het evenement te achterhalen. Zo was er geen mogelijkheid om die ándere grote nieuwigheid van de Nintendo Switch 2 uit te proberen: GameChat was nergens te bekennen.

Nintendo zette aanvankelijk groots in op het feit dat het nieuwe besturingssysteem met allerlei sociale functies komt, zoals videobellen (met een eigen webcam à 59,99 euro) en het onderling livestreamen van games met vrienden. Niet voor niets prijkt er een nieuwe C-knop op de Nintendo Switch 2, puur als sneltoets voor de communicatiemiddelen. Maar helaas: die knop deed nog niets op de sample-modellen. Een massale evenementenhal is ook niet de beste plek voor een rustig belletje of vierwegs videogesprek, maar toch.

Daarnaast bleek er geen mogelijkheid om bijvoorbeeld het nieuwe hoofdmenu te verkennen of (fysieke) spellen te wisselen. Ergens hadden we graag ervaren hoe snel games opstarten met de vernieuwde en versnelde UFS-opslagmogelijkheden, maar ook dat laat nog even op zich wachten.

Wanneer verschijnt de Nintendo Switch 2 dan echt?

De Nintendo Switch 2 verschijnt 5 juni aanstaande officieel, voor een adviesprijs van 469,99 euro. De console wordt bovendien ook gebundeld met Mario Kart World, voor 509,99 euro. Digitale spellen kosten 69,99 of 79,99 euro; voor fysieke exemplaren ligt de adviesprijs 10 euro hoger.

Alle officiële (hardware-)specificaties van de Nintendo Switch 2 zijn te vinden op de officiële website.