Samsung Odyssey Neo G9 57 review: beeldscherm uit de toekomst

Wat is een ultieme gaming monitor? Dat hangt vooral af van wat je graag speelt. Voor snelle shooters zijn de eisen anders dan voor grootse open world adventures of action role playing games. Groter, sneller, kleurrijker: méér van alles is waar het vooral om draait. De Samsung Odyssey Neo G9 57 (Samsung code: G95NC) is niet de snelste en qua oppervlak ook niet de grootste gaming monitor. Toch zou dit imposante beeldscherm wat ons betreft terecht aanspraak maken op die te vaak gebruikte aanduiding: de ultieme gaming monitor. Waarom? Dat is een combinatie van factoren.

Samsung Odyssey Neo G9 57: de overtreffende trap

Een paar jaar geleden kwam Samsung met de Odyssey Neo G9. Een superwide beeldscherm met een stevige kromming, miniled-verlichting voor hdr-weergave en een hoge verversingssnelheid van 240 beelden per seconde. We testten het uitvoerig en moesten helaas concluderen dat, hoewel indrukwekkend, de monitor eigenlijk met te veel kinderziektes kampte. Samsung was misschien iets té ambitieus geweest. Diverse firmware updates brachten verbetering, ook nadat we onze testperiode en review hadden afgesloten. Maar zeker vroege kopers haalden eerder een product in ontwikkeling in huis, dan een dat echt 'af' was. 

De Samsung Odyssey Neo G9 57 is de overtreffende trap van die monitor. Waar de eerste Neo G9 een diagonaal heeft van 49 inch (124,5 cm), komt de Neo G9 57 uit op - zoals de naam al aangeeft - 57 inch: 145 cm afgerond. Gebleven is de beeldverhouding van 32:9, oftewel twee 'gewone' 16:9-schermen aan elkaar. Het schermoppervlak bedraagt daarmee zo'n 5500 vierkante centimeter. Alleen een 48-inch oled-monitor is nog groter (ca. 6200 cm²). Ook de beeldsnelheid is gelijk: 240 beelden per seconde. De resolutie is echter fors hoger. Geen dubbel qhd (5120x1440 pixels), maar dubbel ultra hd (7680x2160 pixels). Omgerekend 16,6 miljoen pixels. Daarmee heeft dit gaming scherm een geheel eigen uitdaging.

De uitdaging van de Samsung Odyssey Neo G9 57 (G95NC)

Die uitdaging van de Samsung Odyssey Neo G9 57 schuilt in hoe je hem aansluit. Voor weergave van de Windows desktop kan dat gewoon via hdmi, al heb je hdmi 2.1 nodig voor beeldsnelheden boven de 60 Hz. DisplayPort kan ook, maar de 1.4-versie van die standaard volstaat niet altijd. Als je én de volledige resolutie én de volledige beeldsnelheid én 10-bits hdr-weergave wilt benutten - en dat is de bestaandsreden van deze monitor - dan loop je tegen een interessant dilemma aan.

De marktleider voor videokaarten op dit moment - en al vele jaren - is Nvidia. Deze fabrikant heeft zijn recentste GeForce RTX 40-serie echter voorzien van DisplayPort 1.4-aansluitingen. Ook het topmodel, de snelste videokaart van dit moment, de GeForce RTX 4090, heeft die aansluiting. En die biedt niet voldoende bandbreedte voor de genoemde combinatie. Terugschakelen naar 8-bits kan, of naar een lagere resolutie, of naar een lagere beeldsnelheid. Wil je in alle drie de opzichten het beste van het beste, dan heb je een videokaart nodig met DisplayPort 2.1.

Die levert op moment van schrijven alleen Nvidia's grote concurrent, AMD. De Radeon RX 7000-serie videokaarten beschikt over DisplayPort 2.1 en kan dus het scherm zoals bedoeld aansturen. Dat betekent wel, dat je voor (iets) lagere prestaties moet kiezen. Ook het topmodel RX 7900 XTX, waarvan AMD ons voor deze test een exemplaar ter beschikking stelde, moet zijn meerdere erkennen in de snelste kaarten van Nvidia. Afhankelijk van de game die je speelt, presteert deze ongeveer zoals een RTX 4080. 

Maakt dat iets uit? Eigenlijk niet: ook een meer dan 2000 euro kostende RTX 4090 zal in moderne games niet voldoende rekenkracht hebben om alle 16,8 miljoen pixels van de Odyssey Neo G9 57 met 240 beelden per seconde in beweging te brengen. Dit is een monitor die je bovenal koopt met het oog op de toekomst. Over een paar jaar zullen snellere videokaarten pas echt alles uit het scherm halen, wat erin zit. Dat is iets om rekening mee te houden.

Het goede nieuws: bij het testen kwamen we geen significante gebreken tegen. De minileds reageerden veel sneller dan bij de eerste Neo G9, de kleurverlopen zagen er veel beter uit, en de responstijden overtuigden. Zeker na - jawel - een firmware update. Wie deze 2500 euro kostende gaming monitor aanschaft, hoeft zich daarover geen zorgen te maken. 

In gebruik nemen: een gigant op je bureau

Met die wetenschap in het achterhoofd is het tijd om de Odyssey Neo G9 57 nader te bekijken. Het in gebruik nemen is al niet triviaal. De doos waarin het scherm arriveert is enorm - en weegt bijna 27 kilo. Het scherm ligt er, steunend op een enorme bonk piepschuim, in met het paneel naar onderen. Monteren van de voet vereist schroeven. Vier losse om de steun aan het paneel te bevestigen, en twee duimschroeven om de gigantische V-vormige voet als bodemplaat te monteren. Vervolgens kan je het gevaarte - voorzichtig - op je bureau tillen.

Daarna is het zaak eerst de kabels aan te sluiten, want als het scherm eenmaal met de rug naar de muur staat, moet je je in rare bochten wringen om daar nog bij te kunnen.  Samsung beveelt overigens aan om dat ook al te doen wanneer het scherm in de doos ligt. Dat kan, maar dan moet je bij het manoevreren met de kolos er rekening mee houden dat er diverse lange kabels aan hangen. Die moet je dan zeker opbinden en later weer afrollen. Meer over de aansluitingen hieronder. Met de kabels op de plek kan je een afdekplaat van buigbaar plastic op z'n plek klikken, waarna de achterzijde er heel gelikt uit ziet. Net als bij de eerdere Neo G9 is de monitor overwegend wit, maar van voren zie je daar weinig van.

Dat geldt ook voor de aanwezige verlichting. In de beste Samsung monitortraditie neemt die de vorm aan van een ringvorm rond het ophangpunt van het paneel. Samsung noemt het Core Lighting+. Die plus geeft aan dat het nu meer kleuren kan weergeven. Met CoreSync zijn dat de kleuren van de game die je speelt, maar je kunt ook kiezen voor eigen patronen of kleuren. Alleen: heel fel is het licht nog steeds niet. In een volledig verduisterde ruimte is iets van reflectie zichtbaar op een muur recht achter het scherm, maar daar houdt het wel mee op. 

Heb je de monitor eenmaal voorzien van kabels en de afdekplaat, dan moet je hem omdraaien en op de gewenste plek zetten. Wederom is een waarschuwing op zijn plaats: het scherm weegt 19 kilo. In combinatie met vorm en formaat is het best een toer om dat 180 graden om de as te draaien en te verplaatsen. Eigenlijk kan je wel stellen dat uitpakken en installeren van de Odyssey Neo G9 57 een klus is voor met z'n tweeën. Of je moet dagelijks in de sportschool staan en van jezelf over een flinke spanwijdte beschikken, natuurlijk.

Aansluitingen van de Samsung Odyssey Neo G9 57 (G95NC)

De voeding is ingebouwd bij de monitor, dus daarvoor is alleen een standaardkabel nodig. De door Samsung meegeleverde past precies in de uitsparing, dankzij de L-vormige stekker. Daarnaast zit er een hele trits aansluitmogelijkheden op het scherm. Van links naar rechts zijn dat een 3,5 mm audio-uitgang, drie hdmi-ingangen, displayport, een usb-a, twee keer usb-b en nog een usb-a poort.

Van de drie hdmi-aansluitingen is de meest linker (bezien vanaf de achterkant) geschikt voor HDMI 2.1, maar de verversingsfrequentie is dan begrensd op 120 Hz. De twee andere komen niet verder dan 60 Hz met de native resolutie. De DisplayPort-aansluiting kan zowel in 1.4- als 2.1-modus werken. Dat kan je via het on-screen menu instellen. 

De meest linker van de twee usb-a poorten is ook degene die je nodig hebt om de firmware te updaten. Dat gaat alleen via een usb-stick met daarop de firmware. Updaten via een usb-verbinding met een pc is niet mogelijk, laat staan 'over the air': de Odyssey Neo G9 57 is niet voorzien van de Samsung Smart Hub, zoals bijvoorbeeld de OLED G8 en G9.

De aanwezigheid van twee usb-b poorten maakt al duidelijk dat je twee aparte systemen kunt aansluiten. Het scherm werkt dan als kvm-schakelaar, zodat je met op de monitor aangesloten muis en toetsenbord tussen de twee pc's kunt wisselen. De keuze voor usb-b maakt ook wel duidelijk dat Samsung primair denkt aan twee desktops. Usb-c zit er niet op.

Ook met een hdmi 2.1-compatibel apparaat moet je rekening houden met enige strubbelingen. Onze HP Omen 17 met RTX 3090 ging er niet goed op, die crashte toen we het scherm aansloten. Via displayport werkte het beter, zij het niet met de maximale beeldsnelheid. Voor optimaal resultaat was de Radeon RX 7900 XTX in combinatie met onze test desktop vereist.

Bediening en on-screen menu: niet heel lekker

Het is dan ook met die combinatie dat we de Samsung Odyssey Neo G9 57 hebben gebruikt. Nadat het scherm voor het eerst aangaat, moet je het nog via het menu handmatig op 240 Hz zetten. Standaard staat het op 120 Hz. Voor gebruik van 10-bits kleur in hdr moet ook de displayport-versie op 2.1 staan, wat je weer in een ander menu moet aanpassen. 

Het bedienen van het menu gaat niet heel lekker. Samsung heeft daarvoor een setje toetsen in een cirkel in het midden van de onderrand geplaatst. Dat werkt beduidend minder prettig dan de joysticks die het merk eerder toepaste. Je drukt vaker dan je wilt op de verkeerde toets. Waarom Samsung de joystick hiermee heeft vervangen, is een raadsel: het was veruit een superieure optie geweest. Een draadloze afstandsbediening zoals meegeleverd bij de modellen met Smart Hub is hier ook niet als alternatief. 

Het on-screen menu zelf is zoals we dat van Samsung kennen. Fraai vormgegeven met de nodige informatie over het signaal permanent in beeld. We missen wel opties, met name voor kleurmodi. Er is geen afzonderlijke sRGB of P3-modus. Je moet zelf uitvogelen dat je ergens in het menu de 'Color Space' op 'Auto' moet zetten voor het sRGB-palet. 'Native' komt dan weer overeen met de P3-kleurruimte. Belangrijk? Wel als je kleurnauwkeurig werk wilt doen. Samsung lijkt daar weinig rekening mee te houden. Je moet dan ook de local dimming van het backlight uitzetten, bijvoorbeeld. Het vergt een hoop aanpassingen in het menu. Jammer, want voor 2500 euro mag je aannemen dat je er méér mee wilt doen dan alleen gamen.

Heb je de instellingen eenmaal naar wens aangepast, dan kan je je concentreren op het beeld. Niet dat je dat kon negeren, want dat is ontzagwekkend. De diagonaal en de curve zorgen ervoor dat je echt alleen beeldscherm ziet. Veel meer nog dan bij een 49-inch superwide monitor. Die voelen opeens toch erg gewoontjes. Twee keer 27-inch, per slot van rekening, wat is dat nou helemaal. De Odyssey Neo G9 57 is next level. Zowel op de Windows desktop met gewone programma's, maar start een game en er gaat niet zozeer een wereld voor je open, als dat je er gewoon in verdwijnt.

Gamen op de Samsung Odyssey Neo G9 57: duizelingwekkend

Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden, luidt het spreekwoord. Maar een foto brengt ook niet goed over hoe het is om voor de Odyssey Neo G9 57 plaats te nemen. Meer dan met welke andere monitor ook, ga je op in de game-wereld die je voor je ziet. Het effect is nog het beste te vergelijken met dat van een VR headset, zeker als je niet te ver van het scherm vandaan gaat zitten. Of je nu Shadow of the Tomb Raider speelt en je in de jungle waant, of F1 2023 en op het circuit van Monte Carlo: van ooghoek tot ooghoek bevind je je in de game. Ook de futuristische cityscapes van Cyberpunk 2077 krijgen een geheel nieuwe dimensie met deze letterlijk beeldvullende, detailrijke weergave.

Dat detail moet je niet onderschatten. Wie pakweg 10 jaar geleden games op de eerste 4K-monitoren zag, herkent het misschien wel. Het extra detail zorgt voor een dieptewerking die eigenlijk effectiever is dan de destijds alweer afnemende 3D-hype. Dat gaat onverkort op voor wat het equivalent is van twee van dat soort monitoren, naast elkaar. De Neo G9 57 telt meer dan twee keer zoveel beeldpunten als de eerste Neo G9 - en dan elke ander 49-inch beeldscherm met deze 32:9-verhouding. En dat zie je. De enige monitor die qua 'omhullend effect' vergelijkbaar is, is de LG 45GR95QE. Alleen, die oled-monitor heeft een pixeldichtheid van nog geen 83 pixels per inch. De 140 ppi van de Neo G9 57 zorgen voor een onvergelijkbaar scherper beeld.

Wat je ook ziet, is dat 240 beelden per seconde in de praktijk bij deze resolutie een illusie zijn. In de benchmark van Cyberpunk 2077 bleef de framerate teller bij geoptimaliseerde instellingen (met FSR upscaling) op 36 fps steken. In Shadow of the Tomb Raider valt het mee: zo'n 80 beelden per seconde gemiddeld blijken haalbaar. En dat is dus met een Radeon RX 7900 XTX, een videokaart van pakweg 1000 euro. Nu zullen de resultaten ongetwijfeld beter uitpakken met een minder veeleisende game. In CS:GO zijn met een videokaart uit het topsegment wellicht beeldsnelheden van 240 Hz mogelijk. Alleen voor dat soort snelle shooters is dit niet de ideale monitor: de spelwereld wordt letterlijk duizelingwekkend, wanneer die te snel beweegt. Sowieso preferen fps gamers vaak een smaller blikveld, dat ze in een oogopslag kunnen bevatten.

De wijdse speelruimte van de Odyssey Neo G9 57 leent zich meer voor een bezadigder game genre. Of alle actie moet in het midden van het beeld zijn. In race games als Project Cars 3 draagt het brede beeld sterk bij aan het gevoel van snelheid, terwijl je je ogen toch echt richt op het midden van de weg voor je. De beeldsnelheid is daarvoor ruimschoots voldoende, of je nu die maxima aantikt of niet. Het zijn de pixeldichtheid en het beeld dat als het ware om je heen krult, dat zorgt voor een game-ervaring die onvergelijkbaar is met die op minder over-the-top beeldschermen. 

HDR met miniLED: heel goed (maar geen OLED)

De Odyssey Neo G9 57 maakt gebruik van een lcd-paneel op basis van va-techniek, in combinatie met een miniled backlight. Dat telt 2392 dimming zones, een paar honderd meer dan de 2048 van de 49-inch Neo G9 van 2021. Tegelijkertijd is het aantal pixels meer dan twee keer zo hoog, en de schermoppervlakte ook flink hoger. Dat roept de vraag op hoe goed de local dimming zijn werk kan doen. Zeker omdat het backlight van de Neo G9 de nodige kuren vertoonde, zoals we destijds uitgebreid hebben besproken.

Het goede nieuws is dat we van die zaken eigenlijk niets gemerkt hebben bij het testen van de Neo G9 57. In bedrijf is het scherm (in elk geval ons sample) egaal verlicht, zonder zichtbare lijnen of segmenten. Ook merkten we niets van het mee oplichten van delen van het scherm die niet moesten oplichten, wat bij de kleinere uitvoering wel het geval was ten tijde van die test. Bij het bekijken van diverse hdr video demo's is het beeld precies wat het moet zijn: zwart is zwart, en oplichtende delen lichten fel en contrastrijk op, met behoud van details. Ook tussenliggende, lastige lichtgrijs en donkergrijs tonen zien er voortreffelijk uit. 

De achilleshiel van miniled - en dus ook van dit scherm - blijven oplichtende details op hele donkere of zwarte achtergronden. Wanneer individuele pixels moeten oplichten, is onherroepelijk een zekere mate van bloom of halo zichtbaar. Een gloed rondom het verlichte deel, dus. Dat zijn echter worst case én edge case scenario's, die in de praktijk zelden voorkomen. Het zal van je game afhangen. We hadden Alan Wake 2 niet beschikbaar voor deze test, maar dat is een titel die naar verluidt relatief veel van dat soort beelden bevat. Is dit je voornaamste punt van zorg, dan is het advies simpel: neem oled. Onvermijdelijk is het scherm dan kleiner, maar er zijn uitstekende oled superwide monitoren, zoals de Samsung Odyssey OLED G9 of een concurrent als de Philips Evnia 49M2C8900. 

Ook overtuigend bij daglicht

Waar miniLED dan weer excelleert, is in de helderheid. Zeker als je geen die-hard gamer bent die bij voorkeur nachtenlang in een verduisterde ruimte aan het scherm gekluisterd is, heeft de Odyssey Neo G9 57 juist een streepje voor op oled-monitoren. Ook bij veel omgevingslicht is het beeld namelijk helder, detail- en contrastrijk. Iets dat bij oled al snel een beperkende factor is, waar hoge helderheid bovendien hand in hand gaat met een afname van de kleurinformatie (al is dat bij qd-oled minder het geval). Met een piekhelderheid boven de 1400 nits bij een 25% venster kan geen oled-monitor tippen aan de hoeveelheid licht die de Neo G9 57 op je afstuurt. Zelfs schermvullend wit levert helderheden boven de 900 nits op. 

Minstens zo belangrijk als contrast en helderheid is de snelheid waarmee het backlight reageert. En dat is een stuk sneller dan bij de eerdere Neo G9. Alleen bij heel snelle bewegingen van oplichtend objecten op zwarte achtergrond zie je dat het de pixels soms even niet bijhoudt. Dat zagen we alleen in kunstmatige tests, bedoeld om dit gedrag inzichtelijk te maken. Bij games was het geen moment storend zichtbaar.

Ten slotte is de kleurweergave en tone curve van belang voor overtuigende hdr. Ook die is van hoog niveau, met diepe, verzadigde kleuren en een duidelijke helderheidsprogressie. Dat laatste houdt in dat verschillen in helderheid duidelijk zichtbaar zijn, zodat bijvoorbeeld de koplampen van een naderende auto beginnen als felle lichtpuntjes in de verte en overgaan naar bijna verblindende lampen bij het voorbijscheren. Onder de streep levert de Neo G9 57 een hdr-ervaring die zich kan meten met oled. In sommige scenario's zal het minder overtuigen, in andere juist meer. 

Beeldkwaliteit van de Samsung Odyssey Neo G9 57

De subjectieve ervaring is dus uitstekend, maar hoe zit het met de meetresultaten? Zoals gezegd is het geen sinecure de Odyssey Neo G9 57 op een specifiek kleurprofiel in te stellen. We testten hem 'uit de doos' en in een instelling die sRGB goed benadert, maar duidelijk moge zijn dat je deze monitor niet koopt voor beeldbewerking. Mocht je dat toch willen doen en door de obstakelkoers van het on-screen menu zijn gelopen, dan kán het wel. Maar de afstelling in sdr-weergave is niet van het allerhoogste niveau. 

Het contrast is voor de gebruikte va-techniek niet overweldigende hoog (net geen 2500:1), maar nog altijd een stuk beter dan de beste ips-monitoren. Dat ligt vooral aan de 'Eco' stand, waar het scherm standaard in staat. In 'Graphic' loopt dat op tot boven de 4600:1, wat aanzienlijk beter is. Zonder local dimming in de 'Original' modus meten we een sdr-piekhelderheid van 354 nits, met een behoorlijk hoog minimum van 92 nits. Niet ideaal voor verduisterde ruimtes. In hdr met local dimming komen we, afhankelijk van de modus, voor een volledig wit scherm boven de 970 nits, met een 25% venster dat piekt op 1422 nits. Gek genoeg is dat in de 'Eco' modus, de verschillende game modi die we testten vielen iets lager uit - maar nog altijd met indrukwekkende waardes.

Qua sdr-kleurweergave meten we in de standaard Eco-modus(langs de lat van de Display P3 norm) een gemiddelde kleurafwijking die nipt onder een DeltaE-waarde van 2 blijft, maar we zien ook een paar flinke uitschieters. Omdat die voornamelijk in de uiterste, meest verzadigde kleuren zitten, merk je daar in de praktijk niet echt iets van. Daarbij helpt dat het witpunt heel mooi neutraal is, evenals het grijsverloop.

De beste sRGB-weergave krijgen we door de kleurruimte (color space) op 'auto' te zetten in plaats van 'native'. Verder maakt het gebruikte profiel dan weinig uit - Eco en Graphic leveren vergelijkbare resultaten op. Ook hier is de gemiddelde afwijking nog net acceptabel voor deze klasse, maar zijn er uitschieters voor bepaalde tinten. Die zijn wel kleiner dan in de 'native' modus. Voor incidentele, niet-professionele beeldbewerking is het toereikend.

Responstijden: snel genoeg voor 240 Hz

Samsung maakt voor zijn gaming monitoren sinds jaar en dag (nu ja, sinds 2016) gebruik van va-techniek. Daarmee volgt het een ander pad dan eigenlijk de hele rest van de markt, die kiest voor ips. Het is opmerkelijk, omdat va-panelen weliswaar bogen op een hoog contrast, maar ook notoir moeite hebben met sommige grijs-grijs transities. Die openbaren zich in de praktijk door iets dat zelfs 'va smearing' is gaan heten. Samsung gebruikt echter panelen die hier hoegenaamd geen last van hebben. 

Hoewel de Odyssey Neo G9 57 meerdere overdrive modi heeft, is de standaard veruit de beste. Hierbij valt afgerond 87% van de 30 gemeten transities binnen de vereiste snelheidsnorm van 4,17 milliseconden (1000/240). De traagst gemeten transitie is 4,9 ms, wat neerkomt op een fractie van een frame vertraging. En dat zonder noemenswaardige overshoot. Dat fenomeen treedt wél op bij de andere overdrive standen (Faster, Extreme en Extreme MBR). Die standen zorgen voor veel overgangen voor een snellere initiële responstijd, maar vallen uiteindelijk trager uit doordat het langer duurt voor de pixels de gewenste waarde hebben bereikt. Je kan ermee experimenteren, maar eigenlijk is het 'uit de doos' gewoon goed.

Daarbij moeten we wel opmerken dat dit was na installatie van de versie 1003 firmware. De versie die bij levering op het scherm stond, viel minder goed uit - maar de 1003 firmware is van oktober 2023, en sindsdien zijn geen nieuwe firmware versies gesignaleerd. Een goed teken, en een heel ander verhaal dan bij de illustere voorloper.

Conclusie

De review van de Samsung Odyssey Neo G9 had als kop 'blik op de toekomst'. In 2021 liet die monitor zien wat er over een paar jaar mogelijk zou zijn, maar bovenal was duidelijk dat de techniek eigenlijk nog niet zo ver was dat alle beloftes ingelost konden worden. De Samsung Odyssey Neo G9 57 ís dat beeldscherm van de toekomst. Alle zaken waar we bij de voorloper tegenaan liepen, zijn hier opgelost. De game-ervaring is uniek, en indrukwekkender dan we op welke andere superwide monitor ook hebben meegemaakt. Het scherm vult je volledige zicht en daarmee is het de ideale keuze voor racegames en space sims, maar ook voor open world games en action rpg's. Daarbij moeten die uiteraard wel deze beeldverhouding ondersteunen, maar steeds meer games doen dat. 

Het voornaamste nadeel van een monitor uit de toekomst is dat je ermee moet werken met een videokaart uit het heden. In de praktijk is dat er naar alle waarschijnlijkheid een van Nvidia. Geen van de modellen van die fabrikant is op dit moment in staat om het uiterste uit dit scherm te halen, bij gebrek aan een DisplayPort 2.1 aansluiting. Voor hdr-beelden is terugschalen naar dubbel qhd de logische optie, maar je levert dan wel heel veel beeldscherpte in. Aan de andere kant, ook de huidige topmodellen in de 1000+-euroklasse kunnen geen 240 beelden per seconde aanleveren in de native resolutie. In elk geval niet in moderne games. Heb je een Radeon RX 7900 XT(X), dan kan je in hdr genieten van ongekend detail, waarbij je een wat lagere frame rate voor lief moet nemen. 

Wat hdr betreft levert de Neo G9 57 een indrukwekkende prestatie, ondanks een relatief kleiner aantal dimming zones per vierkante centimeter dan de voorganger. Zeker bij daglicht is de trade-off vergeleken met oled verdedigbaar. Heel fijne heldere details vertonen wat blooming, maar daar tegenover staat een veel hogere impact door de zeer hoge piekhelderheid, in combinatie met zeer fraaie, diep verzadigde kleuren. In combinatie met de omvang en kromming van het beeld zorgt het ervoor dat je meer dan ooit, zoals de fabrikanten maar al te graag claimen, in de gamewereld opgaat. 

Wat de prijs betreft: ja, die is torenhoog. Dat heb je nu eenmaal bij de state of the art. Een enkele 32-inch 4K 240Hz monitor kost makkelijk de helft (en veel keuze is daar ook nog niet). Op dit moment is er geen scherm dat bij de Neo G9 57 in de buurt komt, en in die context is de vraagprijs van Samsung nog best redelijk te noemen. Mocht je tot de gelukkige minderheid behoren voor wie dit bedrag geen belemmering vormt, dan haal je echt iets bijzonders in huis. Wij zouden ervoor gaan, in dat hypothetische geval. En dan onze hele gamesbibliotheek doorlopen, om te zien wat we op oudere, eenvoudigere monitoren gemist hebben. If only...

Samsung Odyssey Neo G9 58 (G95NC)