MSI Stealth A16 AI+ (2025) review: bekende bouw, betere beeldprestaties

MSI’s Stealth-gaminglaptops gaan alweer een tijdje mee. Na enige tijd vooral ingezet te hebben op typische gaminglaptops (denk aan: uitbundige rgb-verlichting en stoere luchtroosters) moest de Stealth-serie een beetje soberheid terugbrengen. Strakkere lijnen en iets minder opzichtigheid staan hier centraal, maar onder de motorkap schuilt grofweg net zoveel kracht. Het onderwerp van deze review, de MSI Stealth A16 AI+ (2025) vertegenwoordigt de nieuwste generatie van deze lijn.

Met genoemde kenmerken zijn de Stealth 16-laptops enigszins vergelijkbaar met de Zephyrus G16-lijn van concurrent Asus. De basis bevat duidelijk gaming-dna, maar het systeem zelf is vooral op de chique tour. Dat mag en moedigen we zelfs van harte aan. Niet iedere gamer zit op een laptop te wachten die “Gamer” met een hoofdletter G schreeuwt. De Stealth 16-modellen mompelen het hoogstens binnensmonds.

Niet voor niets riep MSI ook Studio spin-offs van de Stealth-machines tot leven: krachtige laptops die, naast gaming, ook geschikt zijn voor contentproducenten. Daar maken snelle lcd-panelen vaker plaats voor alternatieven met betere kleurenrepresenatie, zoals het miniled dat we vorig jaar aantroffen in de MSI Stealth 16 AI Studio. Dat was zeker geen verkeerde productielaptop, maar opmerkelijk genoeg staat dit nieuwe non-Studio-model er beter voor wat betreft creatieve toepassingen. Inmiddels is MSI namelijk over op veelbelovende oled-panelen, efficiëntere RTX-videokaarten en prestatiegedreven AMD-processoren.

MSI Stealth A16 AI+ (2025): zelfde Stealth, ander kleurtje

In de grootste, fysieke lijnen is de MSI Stealth A16 AI+ (2025) niet veel veranderd ten opzichte van de voorgaande Stealth 16-modellen. Sinds medio 2023 staat het chassis grofweg vast. Dit is hetzelfde omhulsel als de Stealth 16 AI Studio die we een jaar terug behandelden, minus de “Star Blue”-kleurvoering dan. Dat unieke lakje verf blijft exclusief voor de Studio-modellen. De reguliere Stealths zijn wederom enkel in zwart en wit verkrijgbaar.

Dat zwarte of witte jasje wordt aangestipt als zijnde een legering van magnesium en aluminium. Een licht en luxe materiaal, dat paradoxaal genoeg niet altijd zo aanvoelt. De bovenklep valt nog mee, maar het oppervlak rondom het toetsenbord heeft een meer kunststoffen tast en dito vlekgevoeligheid. De body is verder fraai, maar heeft in vergelijking met andere strakke laptops toch meer een gaming-nasmaakje. Bij de concurrentie is steeds vaker sprake van een metalen unibody met een fijne korrel, waar de Stealth 16 net wat meer ruwe randjes heeft en een tikje dikker uitvalt.

Huidvet hoopt hier ook snel zichtbaar op, in ieder geval wat betreft het matzwarte model. Na circa twee weken gebruik heeft zeker de bovenklep geen matte look meer: die glanst onevenredig van vet en zweet. Dat wordt vaak boenen met een microvezeldoekje, mocht je dit model zo strak mogelijk willen houden.

De Stealth A16 AI+ (2025) is voor MSI’s doen nog altijd relatief dun en onopvallend, maar laten we wel wezen: de Zephyrus G16 is een tik dunner en iets fraaier afgewerkt. Gaat het echt om stealth, dan heeft MSI zich gaandeweg toch weer in laten halen door andere partijen.

Voldoende aansluitingen voor de gamer

Doordat MSI zich niet blind staart op verdunning, komt het systeem wel met een net wat andere verhouding in aansluitingen. Waar veel dunne laptops beroep doen op meer usb-c-poorten, telt de nieuwe Stealth A16 daar maar één van, zij het wel een usb4-variant inclusief PD en DisplayPort-ondersteuning. Om nu te zeggen dat MSI daar veel meer klassieke I/O voor in de plaats stelt... nou nee. Aan weerszijden zien we één traditionele usb-a-poort (wel op 10 Gbps) en rechts een ethernetpoort. Zeker die laatste zien we steeds minder, maar is zeker voor veeleisende gamers uitermate handig.

In combinatie met een volwaardige hdmi 2.1-uitgang heeft de Stealth A16 zo voldoende aansluitingen aan boord om zonder dongles allerlei gamesessies te ondersteunen, maar veel extra krijg je niet. Met muis, toetsenbord, vast internet en een extern scherm zijn de poorten grotendeels opgebruikt. 

Ook is vergeleken met het Studio-model van vorig jaar de microSD-lezer komen te vervallen. Voor gamers is het geen ramp, voor hen was het hoogstens handig om wat ROMs en andere gamebestanden op kaartjes voor handhelds te zetten. Verder maakt de gemiddelde pc-gamer er toch nauwelijks gebruik van. Aan de andere kant, er is ook geen volwaardige SD-sleuf, die door content creators wel gewaardeerd zou worden (en de concurrent wél biedt).

Overigens mag MSI’s ingebouwde toetsenbord er nog steeds zijn. De inclusie van een numerieke cluster voelt wat krampachtig, maar de schakelaars zelf vallen onder die van de betere chiclet-toetsenborden. De knoppen tikken net iets fermer dan menig toetsenbord in de dunne klasse, met een plezierige tactiele terugslag bovendien. Voor het echte werk heeft een los (mechanisch) toetsenbord nog altijd de voorkeur, maar hiermee kun je prima een potje casual gamen of een paar berichten heen en weer sturen.

Beeldscherm van de MSI Stealth A16 AI+ (2025): fraaie oled-prestaties 

Iets nieuwer en stukken interessanter is de overstap op het eerder genoemde 16-inch (40,6 cm) grote oled-paneel, wederom in de bekende 16:10-beeldverhouding,. Dat komt, net als de directe concurrentie, met een wqxga-resolutie (2560 bij 1600 pixels) die op maximaal 240 hertz ververst. De scherpte is fraai, maar vooral de beeldrespons gooit hier hoge ogen. Met 240 beeldjes per seconde belooft dit uitmuntend prestaties voor competitieve games, zeker als het paneel de oled-tradities van snelle responsiviteit ook hoog houdt.

In onze tests lijkt dat ook grotendeels te kloppen: MSI’s oled-paneel ververst gray-to-gray transities in gemiddeld 0,9 milliseconde. Slechts een enkele uitschieter (4,5 milliseconde) valt nipt buiten het kader om de maximale beeldversnelling zonder artefacten te ondersteunen. Als we daarop inzoomen, komt dat doordat de pixels net niet snel genoeg hun doelwaarde behalen. Onder de streep kan dit paneel met gemak een soepele 240 fps afbeelden: ook competitieve gamers gaan hier weinig tot geen ghosting spotten.

Ook de kleurweergave en ligt in de lijn der oled-verwachtingen. Het scherm dekt respectievelijk 99,8 en 96,3 procent van de sRGB- en P3-kleurengamma’s, met aardige fabriekskalibratie bovendien. Wij meetten gemiddelde delta-E-afwijkingen van 0,93 (sRGB) en 1,25 (Display P3) in de twee bijbehorende MSI True Color-profielen. Die kleuren zijn dus inderdaad behoorlijk true: zelfs de maximale kleurafwijkingen vallen nog ver binnen de nominale grenzen.

Als klap op de vuurpijl waagt MSI zich ook aan een AdobeRGB-profiel. Dat is, zeker voor gamingschermen, nogal ongebruikelijk. Het paneel dekt ‘slechts’ 85,8 procent van dat bredere gamma en komt daardoor met wat obstakels voor sterke kalibratie. Des te knapper is het dat onze kleurtest een gemiddelde delta-E-afwijking van 1,04 registreren. Dat komt vooral door een overdreven oranje-rood en juist weer wat tekortkomingen in de diepere groentinten en het lichtblauw. Los daarvan: toch netjes dat dit scherm het zover weet te knokken.

Lachspiegel-coating zorgt voor fronzen

Helaas voor de kleurprestaties is wel dat MSI het uitzonderlijk lastig maakt om ervan te genieten in lichtere omgevingen. Met maximaal 391 nits is het scherm van de MSI Stealth A16 AI+ (2025) niet uitzonderlijk fel, maar ruim voldoende voor gamesessies binnenshuis. Het is echter vooral de glanzende coating die een doorn in het oog blijkt. Een glanslaagje hoort bij een oled-scherm, maar dat van MSI lijkt van een andere wave. Letterlijk: het kunststoffen laagje op ons testmodel golft allerlei onvoorspelbare kanten op.

In een drukke of lichtere gamescenè merk je daar weinig van; daar is niets aan het handje. Beweegt de held zich echter richting een stealth-missie (haha) of kijk je even naar een donker laadscherm, dan zie je jezelf terug in een soort lachspiegelvertoning. De golven in de coating drukken je voorhoofd ineen of vergroten je kin immens, afhankelijk van hoe je er precies tegenover zit. Enerzijds leidt het tot vrij hilarische jumpscares, anderzijds is deze verschijning niet wat we van een luxelaptop verwachten. We hebben hierover navraag gedaan bij MSI, maar de coating is naar verluidt zoals bedoeld en inherent aan 'glossy' schermen.

Dat zien we toch anders. Ook andere oled-coatings komen wel eens met een golving, maar daar blijft het meestal beperkt tot enkel de schermrand en lijkt het subtieler bovendien. Kijken we toch weer naar die directe concurrent, de ROG Zephyrus G16, dan zien we daar bijvoorbeeld een kaarsrechte reflectie. Ook lijkt de coating bij de concurrent juist een ontspiegelend effect te hebben, waar het kunststof van MSI siginificant méér licht reflecteert. Een doodzonde is het niet, maar deze visuele imperfectie haalt wel met regelmaat de kijkervaring onderuit. Dat is jammer, aangezien die juist erg sterk was met dit gedegen oled-paneel.

Prestaties en koeling van de MSI Stealth A16 AI+ (2025): dik in orde

Scherm daargelaten: hoe zit het met de prestaties? Wat ons betreft zijn die marktconform fraai. Het zit ‘m een beetje in de naam, maar de “A16” duidt hier op de AMD-processor. Dit jaar integreert MSI specifiek de Ryzen AI 9-modellen van de 300-generatie, met in dit geval het HX 370-model. Dat is, even los van de geïntegreerde npu, het zwaarste model uit deze generatie.

In onze tests doet deze HX 370 het absoluut niet verkeerd. Cinebench R21 ging hetzelfde model in de TUF Gaming A14 net iets beter af, waar 3DMark’s CPU Profile het dan weer beter doet op de MSI-variant. Wat die zwaardere gamingtests betreft presteert de HX 370 nipt onder een opgevoerde Intel Core Ultra 9 285H, die sowieso een slagje nieuwer is. In de meeste games is het verschil met die cpu (of Intels allerzwaarste Raptor Lake HX-processoren) nauwelijks merkbaar: dit is en blijft vooralsnog een van de beste gaming-cpu’s voor laptops.

In het dunne chassis wordt de AMD-processor wel behoorlijk warm: in drukke gamescenario’s schommelt de cpu rond de 80 graden Celsius. Echter, zoals we van AMD gewend zijn, blijft het allemaal netjes binnen de perken. Ook bij loeizware benchmarks piekt de processor op hoogstens 87 graden. MSI’s koelsysteem hoeft nooit heel luid te loeien om dat een beetje bij te houden. Zeker op hete zomerdagen is dat gewoon knap.

Een prima match met de RTX 50-serie

Aan de zijde van de cpu staat deze Stealth-generatie praktisch alles van Nvidia’s mobiele RTX 5060 tot en met de RTX 5090. Het sample-model zit precies middenin dat aanbod, met de RTX 5070 Ti Laptop GPU. Dat blijkt een aardige match met de cpu en het beeldscherm. De allermooiste games gaan zeker niet op de qhd-resolutie draaien met 240 frames per seconde, maar de gpu is in staat om aardig wat speling te bieden.

In synthetische benchmarks blijkt dat de RTX 5070 Ti met deze processor niet veel onderdoet aan de RTX 5080 met een Lunar Lake-processor, zelfs in raytracing. Het wezenlijke prestatieverschil is minder dan 10 procent – zeker geen verkeerde marge. Ter referentie: een rianter bemeten RTX 4080, zij het in combinatie met een Meteor Lake-cpu, legt het ook wel eens af tegen dit duo.

Diezelfde prestatiedrang zien we terug in onze praktische gamingtests. Zonder upscaling haalt deze hardware een stabiele 60 fps in Cyberpunk 2077 op High, zij het zonder de raytracing. Far Cry 6 trekt gemiddeld 83 fps in de benchmark en Shadow of the Tomb Raider 80 fps, maar dan wél inclusief raytracing op het allerhoogste niveau. Met een DLSS-duwtje in de rug, maar zonder Frame Generation, presteert Monster Hunter Wilds gemiddeld op 64 fps. Dat zijn goede prestaties voor nota bene de mobiele middenmoter van Nvidia.

Sta je de gpu wel toe wel aan upscaling te doen, zeker die van het nieuwe transformer-model en/of Frame Generation, dan haal je ook met bloedmooie instellingen al snel framerates rond de 120 fps. De RTX 5070 Ti is inderdaad geen RTX 5080, maar in de praktijk verschilt het meestal niet bar veel.

De 240 hertz beeldversing is vooralsnog beter uitbesteed aan competitieve shooters en racespellen. Die draaien wat minder om grafische praal, maar presteren daardoor ook des te beter. Een Apex Legends, Valorant of Overwatch 2 is – in ieder geval met de juiste instellingen – makkelijk richting die 240 fps te pushen.

Accuprestaties naar AMD-standaard

Ook over de accuprestaties van de MSI Stealth A16 AI+ (2025) kunnen we relatief lovend blijven. MSI propt namelijk een 99,9 wattuur lithium-ionbatterij in het chassis, nipt onder de grens om nog mee op vliegreis te mogen. Toegegeven: de sample heeft er al even op zitten en dus meten we volgeladen een capaciteit van nog 90,8 wattuur. Desalniettemin, daar valt nog altijd aardig wat uptime uit te halen.

Op vol vermogen gamen kost aardig wat energie en dat houdt het systeem logischerwijs korter uit. De PCMark 10 gamingbenchmark gaat hier maar anderhalf uur mee: grofweg net zo lang als de door ons gemeten Zephyrus G16, die net iets zwaarder uitgerust is. Vergelijken we echter een minder zware Office-test met hetzelfde systeem, dan blijkt dat de MSI Stealth A16 úren langer mee kan. Kantoorwerken kan het systeem bijna acht uur in totaal – dat is grofweg drie keer langer dan de concurrent.

Het hoort een beetje bij de AMD-processoren van de laatste tijd: die schalen terug naar een fraai rendement onder minder zware omstandigheden. Voor games en zware applicaties is dat lastig: die kosten gewoon meer energie, ookal halveert de rekenkracht aan de accu effectief. Gebruik je de Stealth echter ook vaak voor kantoor, school of wat lichte entertainment, dan gaat het systeem makkelijk een werkdag mee. Dat kun je zeker niet zeggen van alle zware gaminglaptops, maar het past wel fraai bij de Stealth-insteek van MSI.

Conclusie

MSI weert zich wederom aardig in de strijd om de strakke gaminglaptops. De Stealth A16 AI+ (2025) gooit hogere ogen dan ooit tevoren, vooral dankzij de overstap naar een uitstekend oled-paneel. Deze techniek is veel responsiever en overtuigt des te meer qua kleurrealisme. Daarmee steken ze hun eerdere 'Studio' varianten zelfs de loef af.

In vergelijking met MSI’s directe concurrentie valt helaas wel op dat de Stealth A16-laptops minder meekomen qua luxe uitstraling. Soortgelijke Zephyrus G16-systemen kosten grofweg net zoveel, maar zijn een slag dunner en komen met mooiere afwerking. Dat is grotendeels een kwestie van smaak, maar vooral MSI’s golvende kunststofcoating over het oled-paneel geeft een goedkope uitstraling. Voor deze hoofdprijs – en bovenal dat mooie oled-scherm – is dat gewoon zonde.

Daarentegen doet MSI’s aanbod het dan wel weer beter op een acculading, in elk geval als je niet aan het gamen bent. De AMD-systemen bieden een efficiënter rendement dan de concurrentie van Intel, wie had dat ooit gedacht. Het hele systeem wordt ook significant minder heet en kan zo zonder veel moeite letterlijk uren langer meegaan. Dat zijn stevige pluspunten voor gamers die een dergelijke laptop vaker mobiel willen inzetten, vooral buiten het gamen (of zware productiewerk) om.

Van ons krijgt de MSI Stealth A16 daarom een ruime voldoende, ook al liggen enkele verbeterpunten voor het oprapen. Voor de voortzetting van de Stealth-reeks hopen we vooral op een fraaier, weer wat gestroomlijnder design - en bovenal een strakkere toplaag over het (hopelijk) terugkerende oled-scherm.