WiiM Mini, Pro en Pro Plus review: stop maar met zoeken naar een tweedehands Chromecast Audio

Wie investeerde in een high-end receiver of versterker net voordat streaming audio gemeengoed werd, moet uitwijken naar een apart apparaat om draadloos te luisteren. Ook puristen die de kern van hun installatie zo vrij mogelijk houden van ongewenste storingsbronnen, maar wel willen luisteren naar bijvoorbeeld Spotify of Tidal, hebben een aparte streamer nodig. Die zijn er in veel soorten en maten, maar je komt al gauw uit bij (peper)dure netwerkstreamers met meer toeters en bellen dan je misschien nodig hebt.  Of obscure doosjes op Amazon en AliExpress. Het is niet zo gek dat de Google Chromecast Audio, die inmiddels al jaren niet meer wordt gemaakt of verkocht, tweedehands vaak meer kost dan destijds nieuw. Er is, kortom, behoefte aan compacte, betaalbare en betrouwbare streamers. WiiM speelt daarop in, met de WiiM Mini, WiiM Pro en WiiM Pro Plus. 

Alle drie bieden je een snelle manier om vanaf circa 100 euro streaming toe te voegen aan allerlei audio-apparaten. Online zijn ze een hele hype, onder meer vanwege de gelikte app met veel streamingopties. In deze review bekijken we de WiiM Mini, WiiM Pro en WiiM Pro Plus. 

WiiM Mini, Wiim Pro en WiiM Pro Plus: drie kastjes en één app

De naam WiiM zal wellicht geen belletjes doen rinkelen, tenzij je vaker op audiofora of -groepen zit, of social media of YouTube-video’s van audio-influencers verorbert. Daar is er namelijk een hele hype over deze betaalbare streamers. Online zijn ze, afhankelijk van de versie, te vinden voor iets minder dan 100 euro tot circa 240 euro. Er is een compacte Wiim Mini, een iets grotere WiiM Pro en de visueel identieke WiiM Pro Plus.

Wat de verschillen juist zijn, dat doen we verderop uitgebreider uit de doeken. De essentie: het heeft te maken met de geboden in- en uitgangen en met de DAC-chip in elke streamer. De Plus en Plus Pro hebben ook enkele interessante extra functies.

Ondanks de fysieke verschillen tussen de WiiM-modellen, is de WiiM Home app die alles aanstuurt hetzelfde. Deze bevat zowel uitgebreide streamingopties als een multiroomfunctie. Je kan dus meerdere WiiM-toestellen in één app bedienen en desgewenst koppelen. De drie WiiM-apparaten hebben altijd hetzelfde doel: makkelijk streaming toevoegen aan een audio-apparaat. Dat kan een soundbar, een (oudere) versterker, draadloze speaker of actieve luidsprekers zijn. Het enige wat nodig is, is een audio-ingang.

Nog over de prijzen: de WiiM-toestellen worden via heel veel kanalen verkocht, onder meer via Amazon. De prijzen zijn stabiel, maar je ziet hier en daar toch kleine verschillen. De WiiM Mini is op de meeste plaatsen 99 euro, de WiiM Pro 179 euro en de WiiM Pro Plus 249 euro. Recent lanceerde WiiM ook een WiiM Amp van 299 euro, een multiroomversterker die je kunt zien als een uitdager voor de Sonos Amp of Bluesound PowerNode Edge. De WiiM Amp bekijken we echter niet in deze test.

WiiM is Linkplay

Achter WiiM zit wel een gevestigd merk. De kastjes worden immers gemaakt door Linkplay, een bedrijf dat tien jaar geleden werd opgericht door oudgedienden van Broadcom, Google, Harman en softwarebedrijf InterVideo. Zij wilden een audioplatform ontwikkelen dat de concurrentie aankon met Sonos, maar ook een alternatief kon zijn voor AirPlay en Chromecast. Overigens zonder die twee laatste te omzeilen, want het LinkPlay-platform ondersteunt zowel de streamingtechnologie van Apple als van Google.

Toen Linkplay begon, leek het idee te zijn om hardware-modules te ontwikkelen die audiofabrikanten konden inbouwen in hun toestellen. Daarmee zouden ze rivalen worden voor StreamUnlimited, de weinig bekende maar markleidende leverancier van dergelijke chipsets.

Die ambities zijn er nog altijd, maar met de WiiM-producten lijkt men de consument rechtstreeks aan willen te spreken. Misschien wel om de gebruikersgroep te laten groeien en om de software-ontwikkeling sneller te laten verlopen. Het valt op dat de WiiM-toestellen regelmatig firmware-updates krijgen. Het merk is heel open over z’n plannen en publiceert zelfs een uitgebreide roadmap met nieuwe functies en updates.

Het legt Linkplay in elk geval geen windeieren. Een aantal audiomerken, zoals Musical Fidelity, doen de spelers zelfs cadeau bij hun versterkers die zelf geen streaming hebben ingebouwd. Er staan ook audioproducten op stapel die Linkplay ingebakken hebben, naast toestellen die al op de markt zijn (onder meer van Edifier, Lenovo en Magnat).

Een volledig pakket

De WiiM-toestellen zijn niet heel groot. De Mini is ongeveer zo groot als een onderlegger of een puck, de Wiim Pro en Pro Plus zijn te vergelijken met een kleine boterhammendoos of een stapeltje van vijf muziek-cd’s. De verpakking is niet veel groter, ondanks de aanwezigheid van veel accessoires.

Heel fijn aan de WiiM-producten is namelijk dat je echt alles in de doos vindt. Het is wel vaker bij audiotoestellen dat enkel de essentiële kabels present zijn. Hier, zelfs bij de Mini, krijg je alles wat je nodig hebt. Dat betekent bij de goedkoopste Wiim vier kabels: usb-c, een optische kabel en twee aux-kabels. Waarom twee? De kabel die eindigt met een jack is wat je nodig hebt bij draadloze speakers en soundbars met een aux-ingang, terwijl die met twee cinch- of rca-stekkers het aansluiten op een klassieke versterker of AV-receiver mogelijk maakt.

Dit toont toch wel dat de fabrikant aan veel heeft gedacht. Je krijgt vaak bij goedkope streamers enkel een van die twee analoge kabels. En dan mag je zelf op zoek gaan naar een adapter of een betere kabel als de aangeboden stekker niet past bij jouw audiotoestel. De kabels bij de Plus- en Plus Pro-modellen lijken bovendien van een goede kwaliteit. Bij de WiiM Pro en Pro Plus zit ook een usb-adapter in de doos; voor de WiiM Mini moet je die zelf regelen.

Enkel in de doos van de WiiM Pro Plus vind je een afstandsbediening. Die werkt ook met de andere twee toestellen, maar moet je daarbij apart aanschaffen. Deze WiiM Remote (29 euro) oogt niet zo bijzonder, maar heeft  wel een microfoon voor spraakbediening via Alexa. Heb je hem nodig? Het hangt wat van je gebruik af. Wij hebben hem nauwelijks aangeraakt. De app werkt zo soepel, dat we het makkelijker vonden om gewoon de iPad of Samsung-telefoon vast te nemen.

De verschillen tussen de WiiM Mini, Pro en Pro Plus

Wat zijn nu de verschillen tussen de drie WiiM-modellen? Om te beginnen: het verschil tussen de Mini en de Pro is het grootst. De Pro Plus is eerder te zien als een verbeterde versie van de Pro. Wat de Pro kan, kan de Pro Plus eveneens. Naast de meegeleverde afstandsbediening heeft de Pro Plus een betere DAC (voor het omzetten van streams in analoge audio) en een betere ADC (voor het omzetten van een analoog signaal, bijvoorbeeld van een platenspeler, naar een digitale stream).

Zoals gezegd hebben de WiiM Mini en de Pro/Pro Plus een andere behuizing. De puckvorm van de kleinste WiiM doet uit de verte denken aan de Chromecast Audio van weleer. Hij is handig als je iets zoekt dat ergens achter een meubel of een ander toestel verstopt moet worden. Het is echt een heel klein apparaatje. Op de glimmende bovenkant zitten wel drie touchknoppen, waarmee je het volume kunt regelen en muziek pauzeren.

De kleine vorm laat echter weinig toe op vlak van connectiviteit. Er zijn maar twee 3,5-mm aansluitingen (een in- en een uitgang). Er is ook een optische uitgang. Die kun je bijvoorbeeld gebruiken om het te verbinden met een soundbar - die hebben immers vaak een optische input over.

WiiM Pro en Pro Plus: voor complexere scenario's

De grotere behuizing van de WiiM Pro en de WiiM Pro Plus maakt meer mogelijk. Er zitten volwaardige cinch in- en uitgangen op, naast een optische in- en uitgang en een coaxiale ingang. Zoals je hieruit kunt afleiden, maken deze apparaten complexere scenario’s mogelijk. Denk dan aan het draadloos versturen van geluid van een cd-speler, of het geluid van een tv dat je wil afspelen op een versterker. En dan via de multiroomfunctie naar een tweede WiiM sturen, bijvoorbeeld om die cd in de woonkamer, maar ook op terras te horen.

De behuizing zelf is heel generiek. In een lade vinden we zo nog streamers van Argon en Primare, die een heel gelijkaardige form factor bezitten. Vooraan vind je wel vier touchknoppen. Een klein maar fijn detail: de WiiM's hebben onderaan een rubberen laag, die zorgt dat de toestellen niet verschuiven als kabels trekkracht uitoefenen. 

Alle modellen worden gevoed via een usb-c-kabel. Bij de WiiM Pro en Pro Plus is een adapter ook meegeleverd, bij de Mini zoals geschreven is dat niet zo. Een gewone smartphonelader (niet meegeleverd) werkt daar prima voor. De stroomvereisten zijn zeer beperkt, zelfs bij de Pro Plus. Hierdoor kun je een WiiM-streamer ook van stroom voorzien via een usb-poort op een tv of op een audiotoestel. 

Chromecast en meer

Je krijgt dus meer flexibiliteit qua in- en uitgangen bij de duurdere WiiM’s, maar in de basis biedt de WiiM Mini voor de meeste mensen voldoende. Toch zijn er aardig wat functionele verschillen, die de stap naar de duurdere modellen interessant maken. De belangrijkste daarvan is dat de Mini, een beetje jammer, geen ondersteuning biedt voor Chromecast en Google-diensten. De WiiM Pro en Pro Plus hebben dat wél.

Alle modellen ondersteunen AirPlay 2, maar de AirPlay Cast-functie (waarbij je streamt naar een andere AirPlay-speaker) zit dan weer alleen op de WiiM Pro en Pro Plus. Die functie is interessant als je ook wilt streamen naar draadloze AirPlay-speakers, zoals die van Sonos of Harman Kardon.

Roon Ready zijn ook enkel de Pro en Pro Plus – maar die muzieksoftware is door zijn kostprijs sowieso eerder iets voor audiofielen. Voor hen is het wel interessant – Roon-compatibiliteit is iets dat je meestal bij duurdere apparaten moet zoeken.

WiiM-app met veel streamingopties

Los van bovenstaande verschillen komen alle WiiM-toestellen met veel opties op vlak van streaming. Naast het eigen platform en app, kun je rekenen op Bluetooth-streaming, Spotify Connect en Tidal Connect, AirPlay 2 en DLNA/UPnP. Bluetooth is trouwens 2-wegs aanwezig; je kunt dus ook een draadloze koptelefoon op een WiiM aansluiten.

Er zijn natuurlijk wel meer goedkope streamers die onder meer Spotify Connect of AirPlay bieden. De meerwaarde bij WiiM zit bovenal in de app. Daarin vind je veel streamingdiensten, waarbij Amazon, Deezer, Qobuz, Soundcloud en Tidal de belangrijkste zijn. Dat streamingdiensten grondig geïmplementeerd zijn, inclusief de persoonlijke mixes bij Tidal en de biografische informatie bij Qobuz, toont een oog voor detail.

Wat opvalt: er zijn veel manieren om naar internetradio te luisteren. Zo is er vTuner en TuneIn, maar ook meer gespecialiseerde diensten zoals BBC Radio, Radio Paradise (met FLAC-streaming) en Calm Radio. Ook present zijn diensten die met aangepaste rechten mikken op horeca en handel, SoundMachine en Soundtrack Your Brand. Ten slotte kun je eigen muziekbestanden afspelen vanaf je mobiel apparaat of over het netwerk.

Gelikte app-ervaring met een paar verbeterpunten

Best wel wat mogelijkheden dus, waarbij WiiM Home zowel op een smartphone als een grotere tablet muziek knap presenteert en snel reageert. Echt complex heeft WiiM de app niet gemaakt, wat maakt dat je snel je weg vindt naar muziek. Wat wel helpt om de ervaring beter te maken, is als je ongebruikte diensten uitschakelt. Dat maakt de app-interface een stuk strakker. Veel opties zorgen nu eenmaal voor een druk hoofdscherm.

Iets waarvan we vonden dat het goed werkte, waren de presets. Je kunt echt alles aan een preset linken. Door hun prominente plaatsing in de app zijn ze heel snel te selecteren. Dat kan eveneens via de remote of door (meermaals) te drukken op de presetknop op de voorkant van de Pro en Pro Plus.

Het Now Playing-scherm in de app zit eveneens heel goed in elkaar. Zoals bij de meeste mediaspelers staat de coverart centraal, met hier heldere informatie over de audiostreamkwaliteit. Ongewoner is dat je heel snel in de equalizer de klank kunt tweaken of de output veranderen. De zoekfunctie in de app is direct bereikbaar én zoekt over alle ingelogde diensten heen (maar dus niet bijvoorbeeld Spotify, dat via Connect werkt).

Verbeterpunten aan de WiiM app

Er zijn ook wel wat minpunten. Wellicht het irritantste aan de WiiM Home-app is dat een aanmelding bij een streamingdienst niet wordt gedeeld tussen apparaten. Voor deze test met drie WiiM-toestellen moesten we dus drie keer afzonderlijk aanmelden bij Qobuz en Tidal. Ook presets zijn verschillend per WiiM-toestel. Dat hebben Sonos, HEOS en Bluesound beter geregeld.

Daarnaast missen we een aantal grote namen uit de streamingwereld, met name Apple Music en YouTube Music. Dat ligt echter aan hun respectievelijke moederbedrijven; je vindt ze bijna nergens geïntegreerd.

Los daarvan pakt de WiiM Home-app wel uit met een zeer goede gebruikservaring. Helemaal als je bedenkt dat het hier betrekkelijk goedkope toestellen betreft. De ontwikkeling van goede software blijkt vaak lastiger dan goede onderdelen in een apparaat stoppen. Hoewel we bij de test continu schakelden tussen drie toestellen en die tegelijkertijd gebruikten, bleef alles soepel en stabiel werken. Het illustreert dat dit echt wel volwassen software is.

In gebruik nemen van de WiiM Mini, WiiM Pro en WiiM Pro Plus: heel eenvoudig

De Sonos-app en de WiiM Home-app lijken niet op elkaar. Toch is het duidelijk dat Linkplay goed naar Sonos keek toen ze hun app ontwierpen. En misschien ook wel naar HEOS, het platform van onder meer Denon en Marantz. De WiiM-app is er voor iOS en Android, naast bètaversies voor Windows en macOS. Over die laatste: de bèta native macOS-app is veel beperkter dan de iOS-versie die je ook op recente Macs met een M-processor kunt draaien.

De installatie wordt in goede banen geleid dankzij een helder stappenplan. De drie toestellen werden bij ons meteen ontdekt, waarna we ze konden koppelen aan het WiFi-netwerk. Enkel de Pro en Pro Plus hebben een ethernetpoort, mocht je een bekabelde aansluiting verkiezen.

We kijken wel op als tijdens het instellen van de Mini er gevraagd wordt of we een meting willen uitvoeren om de latentie (de vertraging in het afspelen van audio) vast te stellen. Dat is een heel goed idee van de makers. Een WiiM Mini kan immers verbonden worden aan heel diverse audiotoestellen, van oude analoge versterkers tot soundbars die allerlei audiomodi en -bewerkingen loslaten op het signaal.

Processing van die aard gaat snel, maar kan niettemin een zekere vertraging opleveren. Als je gewoon luistert naar muziek is dat geen bezwaar, maar bij multiroomgebruik zou je wel kunnen merken dat één WiiM-zone iets eerder speelt dan een ander. Met de latentietest in de app wordt geprobeerd om dat te verhelpen.  Het werkt via een ingebouwde microfoon in de streamer. Op de planning van WiiM staat trouwens kamercorrectie, iets dat ook een microfoon vereist.

Hi-res muziek voor gevorderden

Het instellen van de WiiM’s verloopt heel gebruiksvriendelijk. Bijna op het niveau van Sonos, maar je krijgt wel veel vragen over geavanceerde zaken en instellingen. Die kan je negeren, maar het voelt wat geeky aan. De latentietest is er zo eentje, net als de vraag of het signaal dat via de optische uitgang vertrekt in 44,1 kHz / 16-bit of een hogere kwaliteit (48, 96 of 192 kHz en 16- of 24-bit) moet. Het eerste is breder compatibel, de andere zijn prima te gebruiken bij versterkers en DAC’s van de laatste 10-15 jaar. Je moet dat maar net weten.

De meeste gebruikers moeten zich hier weinig van aantrekken. De enige reden om toch voor een lagere waarde te gaan, is dat het audiotoestel het niet kan verwerken. Dat kan stilte of een heel irritante noise opleveren als je iets in een hogere resolutie afspeelt.

De WiiM zal trouwens niet upsamplen naar die maximale samplingrate, het speelt bitperfect. Als je dus bestanden aan cd-kwaliteit afspeelt, worden ze ook zo uitgestuurd. Dit is uiteraard vooral voer voor discussies bij audiofielen. In heel wat situaties is de meerwaarde van hi-resmateriaal correct afspelen beperkt. Met een typische soundbar bijvoorbeeld, is de kans klein dat je het verschil zou merken tussen pakweg een lossy MP3 en een verliesvrije FLAC.

Ook bij de instellingen van de WiiM’s kom je soms van dit soort verrassende geeky opties tegen. Maar wel handige. Er is bijvoorbeeld autosensing op de ingangen. Schakel je dat in met een platenspeler op een ingang, dan zal de naald op de plaat neerlaten volstaan om die ingang te selecteren. Er is ook een uitgebreide equalizer, wat wel handig kan zijn bij audiotoestellen die niet helemaal perfect getuned zijn voor muziek, zoals soundbars.

Luisteren in verschillende omstandigheden

Om de drie WiiM’s te vergelijken, sluiten we ze aan op een Sony TA-A1ES-versterker met Canton-speakers. Dat is een ouder toestel van het Japanse merk, helemaal analoog en dus niet uitgerust met streaming (of zelfs digitale ingangen). De WiiM Mini leek ons ook een leuke upgrade bij de actieve Argon Audio Forte A5 Mk2-speakers van 599 euro/paar, die we vorig jaar hebben getest.

We zijn daarnaast wel nieuwsgierig naar hoe de WiiM’s omgaan met externe bronnen – zoals een tv – die we naar een andere zone sturen. Het nadeel van het testen van apparaten zoals dit? Inderdaad, dat er verdraaid veel gebruiksscenario’s zijn.

Maar eerst de vergelijking tussen de drie WiiM-toestellen, waarbij we dus eigenlijk peilen naar de kloof tussen de DAC in de Mini en Pro tegenover de DAC in de Pro Plus. Die laatste heeft namelijk een veel duurdere AKM-chip aan boord. Als we een playlist met testtracks afspelen vanaf onze NAS, merken we inderdaad geen echt verschil tussen de Mini en de Pro. Beide leveren een meer dan degelijke kwaliteit af, zonder grote tekortkomingen en met voldoende detail. De Pro Plus doet het wel beter: deze klinkt natuurlijker en presenteert een rijkere sound.

Toen we de Sony even omruilden voor een relatief toegankelijke Arcam Radia A5-versterker (849 euro) hoorden we de Pro Plus het nieuwe Black/Red-rockalbum van Feeder veel opener en met meer drive neerzetten. Echt enorm is het verschil niet bij David Bowie's 'Space Oddity'. Op de Arcam en Cantons valt het net te merken, maar op een soundbar zou dat streepje extra detail niet opvallen. Als je echt op de centen moet letten en je hebt de extra's van de WiiM Pro Plus niet nodig, dan is de WiiM Pro vast goed genoeg. 

Klaar voor ongewone scenario's

Wat bij alle drie WiiM's prima werkt is Airplay Casting. Even in de app tikken en we konden zo het Bowie-album dat we in de testruimte beluisterden doorsturen naar twee Sonos-speakers in de keuken en eetruimte. Tot onze lichte verbazing was de synchronisatie tussen de twee speakers perfect. Volumeveranderingen per speaker of gekoppeld werden meteen doorgevoerd.

Dat opent wel perspectieven op het creëren van een gemixt multiroomsysteem in combinatie met een goede app. Die twee Sonos-speakers combineren met een Marantz-receiver in de woonkamer (HEOS) en een Harman Kardon Citation-speaker (Airplay/Chromecast), dat kan.

Werkte ook zonder problemen: onze Sony-tv met een optische kabel aansluiten op de Wiim Pro en het geluid doorsturen naar de Pro Plus. Uiteraard liep het geluid achter op het beeld, maar zo zou je deze streamers nooit inzetten. Het scenario is eerder dat je de commentaar bij een EK-match of een stukje Eurosongfestival op de tv ook wil horen terwijl je even in de keuken rommelt. En dat werkte prima.

Als het gaat om het doorsturen van een analoge bron, dan toont de Pro Plus zich wel beter dan de andere twee WiiM's. Dat merkten we toen we een Pro-ject T2W draaitafel (gebruikmakend van z'n versterkte uitgang) telkens op een WiiM hingen en doorstuurden naar een ander toestel. Daarbij moet het analoge signaal worden omgezet naar een digitale, voordat het mogelijk is om de audio naar elders te streamen. De betere ADC-chip in de duurste WiiM deed dat wel beter. Dat maakt het een interessante optie om pakweg een platenspeler draadloos te maken in combinatie met draadloze speakers (zoals van Sonos).

Conclusie

De goedkoopste WiiM Mini is een geslaagde manier om snel streaming via WiFi toe te voegen aan een soundbar of Bluetooth-speaker. Als je voornamelijk luistert via Spotify, of AirPlay 2 wil gebruiken, dan is dit goedkoopste model helemaal prima. Ook het gebruik met de WiiM Home-app gaat vlot. Deze app biedt heel veel waar voor het geld. De vele extra functies maken alle WiiM's, maar vooral de Mini, echt een koopje. We denken dan aan de uitgebreide EQ-mogelijkheden en de multiroomfunctie. Dat het geek-gehalte soms wat hoog is, vergeven we dan ook van harte. Je kan die zaken ook eenvoudig negeren.

De iets duurdere Pro is dan weer interessanter als je veel luistert en wat meer mogelijkheden zoekt. Zo kun je de WiiM Pro eenvoudiger gebruiken als een soort hub of digitale toegangspoort die ook andere audiobronnen 'multiroom' maakt. Denk dan aan een cd-speler of een draaitafel. Airplay casting is daarnaast een krachtige functie om zelf een multiroomsysteem te bouwen. Ook ziet de roadmap van de Pro en Pro Plus er interessanter uit dan die van de Mini, die minder krachtige hardware bevat.

De prijssprong van de Pro naar de WiiM Pro Plus maakt deze voor de budgetbewuste koper minder aantrekkelijk. Dit toestel zal wel echt kritische luisteraars bevallen, die zullen dat het Plus-model een betere geluidskwaliteit levert. Zeker als het gaat om het streamen van een analoge bron zoals een platenspeler. Daarmee zijn alle drie de WiiM streamers een uitstekende koop. Welke van de drie je moet hebben, hangt af van je beoogde gebruiksdoel, en van wat voor luisteraar je bent.