Nothing Ear (3) review: eigenzinnige oortjes scoren met geluid (maar niet met accuduur)

Het is duidelijk dat voormalige OnePlus-oprichter Carl Pei met Nothing uit de band wil springen. Daarbij lijkt hij enigszins geïnspireerd door Apple, of in elk geval de voorliefde van dat bedrijf voor design en idiosyncratische naamgeving. Naast smartphones werkt Nothing zich in de kijker met oordoppen en recent een hoofdtelefoon. De Nothing Ear (3) is hun nieuwste draadloze in-ear hoofdtelefoon, die voor 179 euro te koop is. Deze volgt de allesbehalve slechte Ear (2) op.

Voor het geld krijg je een designstatement met een mooie featureset, waaronder ondersteuning voor LDAC, ruimtelijke audio en een doosje dat je draadloos kunt laden. Niet slecht voor de prijs.

Nothing Ear (3): doorzichtig is beter?

Qua presentatie doet Nothing altijd wel iets bijzonders, bij voorkeur iets met transparante materialen. Ook de Nothing Ear (3) toestellen arriveren in een plat doosje met een doorzichtig deksel. De basis is deels uit metaal, de onderzijde moet van kunststof zijn om draadloos laden mogelijk te maken. Dat is ongewoon en doet de case in elk geval solide overkomen. De oortjes zelf zijn eveneens doorzichtig, met een behuizing en dopjes die je in het zwart of wit kunt krijgen. Kies je voor de witte uitvoering, dan is de onderkant van de case in metaalkleur. Als de bedoeling was om iets anders te doen, dan is dat zeker gelukt. 

Net als JBL met z’n Smart Case geeft Nothing extra functionaliteit mee aan het laaddoos. Hier echter geen touchscreen, maar een extra microfoon. Daarmee kan je de case gebruiken om je stem tijdens gesprekken beter te registreren. Dat doe je door op de grote Talk-knop aan de zijkant te drukken. Deze Super Mic kun je uitschakelen via de app, mocht je de functie niet willen gebruiken. 

Draagcomfort van de Nothing Ear (3): blijven goed zitten

Nothing koos voor dit product een klassieke vormgeving, met een toestel dat over een steeltje beschikt dat uit je oor bengelt. Er is wel een leuke twist of twee aan toegevoegd. De transparante onderdelen en het steeltje dat schuin naar voren wijst geven de Nothing Ear (3) een dynamischere uitstraling. Het merk werkt graag met rode en witte bollen om het verschil tussen links en rechts aan te geven. Ook hier, op de oortjes en in de case. Het maakt het heel makkelijk om zonder nadenken meteen het juiste toestel in het juiste oor te stoppen.

De koffieboonvorm pastte ook perfect in de oorschelp, met extra ondersteuning achter de antitragus (het uitsteksel net boven je oorlel, weg van je gelaat). Rondlopend in een luchthaven en in het OV bleven de Nothing Ear (3) oortjes prima zitten.

In de verpakking vind je drie paar dopjes (XS, S en L). De medium-grootte siliconen tips zijn al geplaatst. Zoals altijd is het nuttig om uit te zoeken welk dopje past bij jouw oor; een andere maat per oor kan. Een goede pasvorm zorgt voor betere NC-prestaties en bassen.

Bediening: knijpen blijft gedoe

Qua design scoren de Nothing Ear (3), zeker als je houdt van een futuristische uitstraling. Minder enthousiast ben ik over de bediening, via de knijpsensors op de steeltjes. Het is een idee waar fabrikanten van tijd tot tijd mee spelen. In theorie lijkt het goed idee (onder meer omdat het altijd werkt, in tegenstelling tot touch). In de praktijk blijkt de gebruikservaring altijd minder geslaagd.

Bij de Nothing-oortjes moet je vooral heel hard knijpen, waarna de reactie ook nog eens traag is. Dat zorgt ervoor dat de toestellen soms in je oor verschuiven en spontane aanpassingen vaak gewoon mislopen. Twee keer snel knijpen (naar de volgende track springen) zorgde in de praktijk vaker dat de huidige track pauzeerde en weer ging spelen (2 x een keer knijpen). 

Accuduur van de Nothing Ear (3): LDAC doet het geen goed

In de bijhorende Nothing (X)-app vind je verrassend veel instellingen. Deze middenklassers zijn dan ook goed voorzien van extra functies. Een aantal die bij concurrenten standaard ingeschakeld zijn, moet je hier wel expliciet inschakelen. Multipoint bijvoorbeeld, of in-ear detectie (dat muziek pauzeert als je ze uitneemt).

Op een Android-toestel moet je ook uitdrukkelijk kiezen tussen AAC en LDAC. Dat laatste moet betere geluidskwaliteit opleveren, maar vergt aanzienlijk meer van de accu. Met LDAC en NC ingeschakeld kun je slechts rekenen op een heel bescheiden 3,5 uur speeltijd. Met AAC haal je volgens de specs 5,5 uur. Nog altijd geen topprestatie, maar wel bruikbaar. Volledig laden via de kabel duurt trouwens 70 min, 5 min laden volstaat echter voor een uur extra luisterplezier (zonder NC).

Uitgebreide equalizer in de app

Het is fijn te zien dat Nothing rekening houdt met mensen die snel de klank willen aanpassen én audiofielen die houden van uitgebreid naar smaak instellen. De eerste groep kan met de visueel heldere eenvoudige equalizer aan de slag, de tweede krijgt een krachtige parametrische equalizer tot zijn beschikking. Hier zijn meer opties dan normaal het geval is. Zo kan je niet enkel kiezen welke frequentie je versterkt of dempt, je kunt ook de Q-factor aanpassen. Dit is hoe breed (veel naastliggende frequenties) of smal (net heel gericht) een aanpassing wordt toegepast op de frequentieband.

Sommige van de geluidsmodi zijn behoorlijk ingrijpend,  je hoort het effect meteen. De Stem-optie streeft ultieme verstaanbaarheid na, waardoor podcastsprekers meteen helemaal anders klinken. Dan vond ik Evenwichtig toch prettiger luisteren.

Aangepast aan je oren

In de app vind je trouwens ook een functie om de weergave aan je gehoor aan te passen. Een soort gehoortest dus, waarbij er wordt gepeild naar frequenties die je minder goed hoort vanwege leeftijd of ongelukken. Hiervoor wordt vertrouwd op technologie van Audiodo, een Zweeds bedrijf dat onder andere met Skullcandy en PSB samenwerkt.

Een test duurt ongeveer drie minuten en moet je echt in een stillere ruimte uitvoeren. Bij dit type zelftests vind ik vaak het resultaat niet helemaal kloppen, maar in dit geval leverde het wel een subtiel beter klinkende filter op. Sowieso kun je deze functie altijd uitschakelen.

Zo klinkt de Nothing Ear (3): vol en overtuigend met heel wat muziek

Je kunt via de equalizer of via de Basverbeteringfunctie meer lage frequenties toevoegen. Maar out of the box vond ik de Nothing Ear (3) meer dan genoeg body leveren om ‘My Appartement is My Friend’ van David Byrne of ‘Thorns’ van Wolf Alice een stevig fundament te geven waarop de respectievelijke vocals discreet verschijnen. Nothing bouwde in deze oortjes betrekkelijk grote 12-mm drivers in. Hoewel de stelling ‘hoe groter, hoe beter de bas’ niet klopt, kan een grotere driver wel meer diepte opleveren.

De zuiverheid van die bassen was ook bij andere tracks merkbaar, zoals bij de aanvang van ‘Ideal Woman’ van Celeste (al waren er punten waar het net te veel leek) of bij het indrukwekkende ‘Strobe’ van deadmau5. Die laatste track zette de Nothing Ear (3) knap neer, strak, machtig en met een synthesizerlijn die heel hoofdvullend verscheen. Het fijnste hoogdetail was minder aanwezig, het vermoeden is sterk dat Nothing zich toch op zijn minst liet inspireren door de Harman-curve.

Langs een kant is de spatial audio-functie van de Nothing Ear (3) best geslaagd. De overweldigende actie in ‘Godzilla x Kong’ werd veel ruimer neergezet met dit ingeschakeld. Een hele stap vooruit qua beleving. De keerzijde is dat dialogen een heel stuk afstandelijker werden en met vertraging gespeeld leken te worden. Dat zette weer een domper op de vreugde, zelfs bij breinloos popcornvoer als dit.

Noise-cancellation van de Nothing Ear (3): effectief genoeg

Bij heel wat in-ears moet je zelf maar horen of de noise-cancelling of transparantiemodus actief is. Op zich niet gek om het zo te doen, want als die zaken goed werken merk je het verschil meteen. Bij de Nothing Ear (3) krijg je niettemin een audiosignaal als je van modus verandert. Die klinkt best apart, met een soort diepe zucht die je hoort als je de (overigens natuurlijk klinkende) Transparantie inschakelt.

De noise-cancelling van de Nothing Ear (3) bleek behoorlijk efficiënt. Tijdens een lange intercontinentale vlucht op een lawaaierige stoel achterin het vliegtuig, drukten de oortjes zelfs voldoende herrie weg om goed een film te kunnen bekijken. Ook bij onze synthetische videotest scoorden de Nothings prima. Toch is het is zeker geen totale ruisonderdrukking: stemmen en hogere frequenties blijven heel hoorbaar. Kortom, zeer bruikbaar in veel situaties, behalve als je echt wil rusten op een vliegtuig of gespaard wil blijven van de kantoorroddels. Dan levert een duurdere set als de Bowers & Wilkins Pi6/Pi8 of Sony WF-1000XM5 meer stilte.

Bellen met de Nothing Ear (3): topresultaat

De spraakkwaliteit via de ingebouwde microfoons is zeer goed, met een klein beetje kunstmatigheid. Nog indrukwekkender is de spraakkwaliteit als er echt veel omgevingsgeluid is. Het kabaal werd volledig weggefilterd, met slechts een acceptabele toename qua dofheid van de spraak. Het bleef echter heel goed verstaanbaar, een topresultaat.

Hoe zit het met die Super Mic in de laaddoos, te activeren door twee keer op een knopje te drukken? Als het doosje op een meter of meer van je ligt, doet het niet zoveel. Breng je het echter dichterbij, dan klinkt je stem een stuk natuurlijker. Kan dus wel een meerwaarde betekenen, bijvoorbeeld bij een call waarbij je vooral wil dat je gesprekspartners je goed kunnen verstaan.

Conclusie

De Nothing Ear (3) laat af en toe de bal vallen, maar deze oortjes scoren ook op veel vlakken. De mindere accuduur is het grootste minpunt, deels gecompenseerd door de vele laadfuncties en het snelladen. De knijpbediening vond ik persoonlijk eerder frustrerend dan handig, maar echt een dealbreaker is het niet.

Op het gebied van geluidskwaliteit en noise-cancelling biedt de Ear (3) goede prestaties en kwaliteit voor de prijs, met als bonus uitstekende microfoonprestaties. De Super Mic is een toffe toevoeging, handig bij calls of bij het interviewen.