Sonos Ace in de praktijk: prestaties op 30.000 voet

Laat vooropgesteld zijn dat collega en audio-expert Jamie Biesemans alle belangrijke zaken met betrekking tot de Sonos Ace vakkundig heeft besproken. In die zin is dit artikel een aanvulling en zeker geen 'second opinion' of tweede blik. In grote lijnen ben ik het geheel eens met de conclusie: Sonos heeft een indrukwekkend eerste product in deze categorie afgeleverd. Wel liep ik tegen een paar zaken aan, die wellicht de moeite waard zijn om te weten, als je deze hoofdtelefoon overweegt aan te schaffen. Ik nam de Ace namelijk mee op reis, waar hij onder meer twee keer ruim 12 uur dienst deed om een lange vliegreis draaglijk te maken. Hoe dat verliep, lees je hier!

Lees ook: Sonos Ace review: de eerste Sonos-koptelefoon kan meedoen op niveau

Je gaat op reis en je neemt mee: een Sonos Ace!

Voorafgaand aan de officiële introductie kreeg ik net als heel wat collega's de mogelijkheid om de Sonos Ace in de praktijk uit te proberen. Daar maakte ik dan ook gretig gebruik van, want ik had een perfecte testomstandigheid in de vorm van een vlucht naar Taiwan voor Computex 2024. Deze jaarlijkse techbeurs had ik de afgelopen jaren moeten missen, maar dit jaar kon ik er eindelijk weer bij zijn in Taipei. Een geweldige stad overigens, een bezoek kan ik iedereen van harte aanbevelen. 

Om daar te geraken zit je wel een uur of 13, 14 - een beetje afhankelijk van hoe de wind waait op grote hoogte - in het vliegtuig. Noise-cancelling hoofdtelefoons zijn bijna uitgevonden om het lawaai van vliegtuigmotoren te onderdrukken. Niet voor niets was de Bose QuietComfort 35 jarenlang prominent te zien in elke taxfree winkel. Voor de opvolgers geldt dat net zo, tegenwoordig vergezeld door Sony 1000X-serie modellen. Het zou mij niets verbazen als ook de Sonos Ace een prominent plekje krijgt om langshaastende reizigers te verleiden een paar honderd euro in te ruilen voor extra rust en comfort.

Opstartperikelen

Het nadeel als je een product vóór introductie test, is dat er nog wel eens last minute aan gesleuteld wordt door de makers. Zo ook bij de Ace. Er diende een firmware update geïnstalleerd te worden na de eerste ingebruikname. Die ging ook niet helemaal soepel, het 'pairen' met mijn Google Pixel 8 Pro liep niet lekker. De smartphone zag de Ace wel, maar de authenticatie liep ergens spaak. Uiteindelijk lukte het met de nodige resets en verwijderen van Bluetooth data. Ik zou er verder niet bij stilstaan, dat soort dingen kunnen voorkomen bij een 'vers van de pers' product - tegen de tijd dat het in de winkel ligt, zijn dat soort oneffenheden er wel uit.

Die gedacht had ik ook bij de duur van de firmware update, iets waar ik tijdens de persbriefing nog naar had gevraagd. Bij sommige fabrikanten gaat dat updaten namelijk niet heel snel. Dat zou bij de Ace zeker niet het geval zijn, zo begreep ik. Welnu, die eerste update duurde dus drie uur. Dat weet ik heel precies, omdat ik 'm om even voor 2 uur aanzette, en om even na vieren de deur uit moest om mijn zoontje van de opvang te halen. Dat was niet handig, want tijdens het updaten moest de smartphone in de buurt van de hoofdtelefoon blijven. Dat maakte ik althans uit de instructies op. En een Sonos Ace kan veel dingen, maar niet in een broekzak passen.

Maar goed, met wat kunst- en vliegwerk gingen beide mee onder handbereik, en met klok van 5 uur was de update gereed. Normaal gesproken niet iets wat ik überhaupt nog zou melden, want zoals gezegd betrof het vrijwel zeker een update waar een consument niet mee te maken zou krijgen. De reden dat ik 't toch meld, is dat deze update voor collega's vaak minder tijd kostte - maar niet altijd. Via via vernam ik dat de duur nogal varieerde, maar soms inderdaad erg lang was. Daar komt bij dat ik na terugkomst nog een update uitvoerde, die weliswaar geen 3 uur, maar wel 2 uur vergde. 

Bij het schrijven van dit artikel diende zich weer een update aan. Volgens Sonos zou die 10 minuten vergen om uit te voeren, maar dat was ook zo bij de vorige update. Dit keer startte om 14:26 en om 14:32 was hij gereed. Het lijkt erop dat sommige updates aanzienlijk minder omvangrijk zijn dan andere. Op basis van mijn ervaringen vermoed ik dat in elk geval sommige gebruikers rekening moeten met een flinke wachttijd bij een toekomstige grote update.

Het is niet duidelijk waar de variatie in tijdsduur aan ligt, mogelijk gaat het sneller op een iOS smartphone dan op een die met Android werkt. Sonos lijkt toch iOS te prioriteren; ook de befaamde Audio Swap functie om te schakelen tussen het geluid van een Arc soundbar en de Ace hoofdtelefoon werkte bij verschijnen (en op moment van schrijven nog steeds) alleen onder iOS. 

Sonos Ace in gebruik: hele fijne bediening

Eenmaal voorzien van updates en goed gekoppeld is de Ace ook in mijn bevinding heel prettig om te bedienen. Met een minimum aan knopjes kan je vrijwel alles doen wat je wilt. Alleen een nummer terugspringen, daarvoor moet je de multifunctietoets op het rechteroor drie keer indrukkken: dat is niet fijn als je meer dan een of twee nummers in een afspeellijst terug wilt gaan. Maar zonder extra knoppen is het ook niet echt te vermijden. Volume een tikje meer of minder, pauzeren, stoppen, vooruit springen, dat werkt allemaal voortreffelijk.

Ook de knop om te schakelen tussen ruisonderdrukking en omgevingsgeluid doorgeven ('aware-modus') is handig. Via de app kan je de optie 'ruisonderdrukking uit' toevoegen. Dat is wel handig als je ergens bent waar je dat niet per se nodig hebt, maar wel in rust wilt werken. De aware-modus geeft heel veel door, waaronder zelfs mijn ademhaling en het tikken op een toetsenbord. Dat klinkt opeens als bijzonder storend gerammel, zelfs op het toch tamelijk stille - en inmiddels behoorlijk slijtende - Logitech Wave Keys exemplaar voor mijn neus. Tegelijkertijd is de ruisonderdrukking in een stille omgeving wat veel van het goede, al is het maar omdat deze voor enige merkbare druk op de oren zorgt. 

De draaghoes van de Ace is ook een fraai ding. Klein is hij niet, maar wel van een materiaal dat eenvoudig in je tas glijdt. En dun genoeg om prima in het immer krappe compartiment op de rugleuning van de vliegtuigstoel vóór je te passen. Tenminste wel in het geval van mijn KLM-toestel. Vlieg je met Ryan Air, dan zijn er uiteraard geen garanties. Aardig is het magnetisch bevestigde, uitneembare geval in de hoes, waarin je de kabels voor opladen via usb-c en de usb-c naar 3,5 mm kabel kwijt kan. Die laatste is erg nuttig voor gebruik tijdens een vlucht, want daarmee kan je de Ace ook gebruiken in combinatie van het onboard entertainment systeem. Mocht dat voldoende verleidelijk zijn om niet naar een eigen tablet of smartphone te kijken, wat per maatschappij en vliegtuig zal verschillen.

Stoelriemen vast, Sonos Ace op het hoofd

Eenmaal gezeteld in het niet onaardige comfort van een Premium Economy stoel van een Boeing 787 van de onze koninklijke luchtvaartmaatschappij was stap één het opzetten van de Ace, die er nagenoeg de hele vlucht ook niet meer afkwam. Meteen een zware test dus, want weinig hoofdtelefoons zijn prettig om zoveel uren achtereen te dragen. De Ace valt goed over mijn toch niet bijzonder kleine oren, maar drukt er aan de binnenzijde toch niet op. Knap ontwerp, want heel diep zijn de units van het apparaat niet. De enigzins schuin aflopende pasvorm aan de binnenkant zal daarbij helpen.

Ace op, ruisonderdrukking aan: rust. Ik heb aardig wat verschillende noise-cancelling hoofdtelefoons op gehad in het vliegtuig, maar de Ace kan zich met de beste meten. Waar de ruisonderdrukking bij minder intens omgevingsgeluid wat drukkend kan voelen, is dat in de cabine met het rumoer van de motoren niet het geval. Ze zijn nog wel hoorbaar, maar op de achtergrond. De Ace kan het zo goed compenseren, dat ik op zowel heen- als terugvlucht een aardige tijd heb weten te slapen met de headset op het hoofd. Toch zeker een uur of vier, vijf op de heenvlucht en zes, zeven op de terugvlucht. 

Het draagcomfort draagt daar ook echt aan bij. Sonos claimt de pasvorm getest te hebben tot deze 'voor 95% van de mensen' geschikt was - kennelijk een groep waar ik mezelf toe mag rekenen. De balans tussen druk en lichtheid op het hoofd is uitdagend. Veel hoofdtelefoons klemmen te veel, of zitten juist te los, waardoor ze niet goed blijven zitten. Erger is dat ze dan ook niet goed afsluiten. 

Die afsluiting blijkt overigens van cruciaal belang wanneer de maaltijd geserveerd wordt. Die is op intercontinentale vluchten van de KLM tegenwoordig prima te doen, dus zeker niet iets om af of over te slaan. Alleen... nog nooit was ik me zo bewust van de beweging van mijn kaken, als bij deze vlucht. Met elke kauwbeweging werd de Sonos Ace even lichtjes van de wangen getild, waardoor het lawaai van de motoren direct enorm toenam. Dat werd op den duur storender dan het lawaai zelf, dus tijdens het eten ging de Ace maar even af. Vermoedelijk zou dit te voorkomen zijn, door dikkere schuimrubberen kussens en dus een - aanzienlijk - dikker profiel. Het is me bij andere headsets nooit echt zo opgevallen, maar ik durf niet te stellen dat het uniek is voor de Ace. 

Voor communicatie met de flight attendants zou de 'Aware-modus' goede diensten moeten bewijzen. In de praktijk merk ik dat deze weliswaar uitstekend het omgevingsgeluid doorgeeft - maar daardoor ook veel van de vliegtuigmotoren. Uiteindelijk praat het toch makkelijker door de Ace even af te zetten. Idealiter zou deze modus meer lage tonen blijven onderdrukken, en stemmen juist versterken. Later, in de trein en andere omgevingen, is dit eigenlijk geen probleem. Louter als er echt veel achtergrondlawaai is, is het lastig stemmen te isoleren en dus te verstaan via de hoofdtelefoon.

Entertainment met en zonder kabel

Lang niet elke Bluetooth hoofdtelefoon is te gebruiken met een kabel. Dat Sonos het voor de Ace wel mogelijk maakt, is erg fijn. Vliegtuigen zijn van nature geen omgevingen die heel erg openstaan voor Bluetooth, al is het tegenwoordig niet meer zo'n probleem als het ooit was. Vliegtuigmodus betekent anno 2024: alles mag aan, behalve de 4G/5G-verbinding. Maar on-board entertainmentsystemen met Bluetooth ben ik nog niet tegengekomen. Misschien omdat ik nog nooit business class of beter heb gevlogen, dat kan natuurlijk. Wie weet wat voor wonderen zich achter díe gordijntjes afspelen. 

Voor de economy-klasse is een kabeltje vereist. Bij de Sonos Ace zit er dan ook een van usb-c naar 3,5 mm. Eén nadeel: je kan de headset dan niet meer opladen. Nu zal dat met een speelduur van 30 uur (met noise-cancelling actief) niet heel snel nodig zijn. Op de terugvlucht merkte ik wel dat de accu van de Ace aan het leegraken was. Ik had 'm niet tussendoor opgeladen, denkend dat 30 uur moest volstaan voor twee vluchten van niet meer dan 14 uur. Kennelijk toch wat sluipverbruik geweest. Zekerheidshalve heb ik 'm nog even in het vliegtuig laten opladen, maar de usb-c poort (jawel) van de 787 leverde nou ook weer niet zoveel stroom, dat dat erg vlot ging. Aan een stevige adapter of krachtige powerbank gaat het sneller.

Bij het opladen moest ik dus een Bluetooth-bron gebruiken, wat de onboard entertainment uitsloot. Maar gelukkig had ik nog het een en ander op de smartphone gedownload, qua Spotify en Prime video. Voor het zover was, op de heenvlucht, leverde de Sonos Ace goede diensten bij The Equalizer 3, The Banshees of Innershin en True Detective: Night Country. Op de terugvlucht bestond het menu uit de rest van dat seizoen van True Detective en Poor Things. 

Kijken met de Sonos Ace....

Een goede mix om de cinematische geluidskwaliteiten van de Ace te beoordelen. The Equalizer 3 is een uitermate middelmatige film, daar kan de Sonos Ace weinig aan doen. De lijzige dictie van Denzel Washington kwam uitstekend door, maar heel enerverend wordt deze film gewoon niet. De actiescènes bevatten doelmatige geluidseffecten, vooral van een terminaal biologische aard, maar het effect is eerder komisch dan spannend. De Ace liet aardig wat detail horen in scènes met veel figuranten en bijbehorend veel rumoer, dat wel. The Banshees of Inisherin is ook een een slome film, maar daar is het ook echt de bedoeling. Dialogen komen kraakhelder over, elke nuance van het vermakelijke acteerwerk van Colin Farrell en Brandon Gleeson krijg je mee. Zeker in het lawaai van een vliegtuig een prestatie om je zo in zo'n verstild verhaal mee te nemen. 

True Detective: Night Country is andere koek. Ook geen snoeiharde actie, maar wel een fantastische, dramatische soundtrack, vanaf de introsong van Billie Eilish, het duistere 'bury a friend'. Die komt op de Ace uitstekend uit de verf, met goede vocals en instrumentale details - al zou de bas nog wel wat meer punch mogen hebben. Wat meer volume en een draai aan de laagweergave in de equalizer helpen daarbij. Zo waan ik me snel in het duistere Alaska van het verhaal. Samen met de uitstekende ruisonderdrukking verdwijnt de vliegtuigcabine naar de achtergrond.

Dan Poor Things. Deze bijzondere film verdeelt de meningen, maar vermoedelijk is iedereen het erover eens dat het een aparte keuze is om op een inflight entertainment systeem te gaan kijken. De Premium Economy van KLM heeft echter opvallend goede beeldschermen en er is kennelijk niet in de film geknipt, dus waarom ook niet, dacht ik. De meeste medereizigers sliepen of zaten of afstand. Hoe dan ook komt het acteerwerk van Emma Stone ook in deze omstandigheden uitstekend uit de verf, met kraakheldere dialogen, waarbij de dissonante details van de even buitenissige score van Jerskin Fendrix naadloos aansluiten bij de bijzondere beelden van Robbie Ryan.

...en luisteren

Qua muziek heb ik op lange vliegreizen in elk geval één vaste prik, mits ik eraan denk deze te downloaden: White Ladder, een album van David Gray. Van alle kwaliteiten die je het kan toekennen, telt er voor mij eentje net wat meer: ik kan er heel goed op in slaap vallen. De Sonos Ace reproduceert het zo vertrouwd als kan zijn, en dat is een compliment: het leunt sterk op de vocalen, met relatief eenvoudige instrumentele begeleiding. Zonder goede afsluiting valt al snel veel weg in het lawaai van een vliegtuig. Zo niet deze reis. Tegen de tijd dat Say Hello, Wave Goodbye zich aandiende, was ik al lang onder zeil. De keerzijde, als je het zo moet aanduiden, is dat de Ace ook met enerverender muziek nooit echt spannend gaat klinken.

Hij is sterk in de voor stemmen gebruikte frequenties en laat voldoende details horen. Maar echt indrukwekkend diep laag of echt kristalhelder detail in het hoog, dat mis ik wel een beetje. Een nummer als Pick up the Phone van The Notwist kan in optimale weergave schuren en beuken rond een bedrieglijk kalme stem - op de Ace klinkt het dan toch wat weinig urgent. Ook Yo! My Saint van Karen O en Michael Kiwanuka klinkt gelikter dan wenselijk, het is juist een nummer waarvan de scherpe randjes overeind moeten blijven. Is het erg? Nee, niet per se. De sound is toegankelijk, voorspelbaar en heel gemakkelijk voor het oor. Veel genres klinken gewoon prima, die varen wel bij deze middle of the road koers. Een Trouble Girl van Rod Picott, een Hell or Highwater van David Duchovny (ja, die), Now & Then van Lily Kershaw, dat soort poppy nummers komen alle heel lekker uit de verf.

Puur voor de audiobeleving vind ik een Bowers & Wilkins Px7 SE meeslepender om naar te luisteren, met een ruimtelijker weergave ook. De Ace blijft dicht bij je oren, althans, voor muziekweergave. Op de demo die ik eerder kreeg heb ik gemerkt dat met de nodige signaalverwerking een Atmos-signaal op de Ace heel ruimtelijk kan klinken. Vooralsnog werkt dat alleen met een iOS apparaat en een Arc soundbar. Hoe luxe die Premium Economy ook is, deze zaken behoren niet tot de standaarduitrusting. Voor meer ruimtelijkheid op de Ace kan je de head tracking activeren. Die heeft als bijwerking - hoofdwerking, eigenlijk - dat de muziek als het ware gefixeerd wordt en dus niet meer met je hoofd meebeweegt. Bijgevolg ontstaat wat meer afstand en daarmee die ruimtelijkheid. Maar het betekent ook dat elke hoofdbeweging effect heeft op de weergave. Dat moet je kunnen hebben.

Nog één vlucht dan

De Sonos Ace ging ook nog even mee op een weinig duurzame zelfde dag retourvlucht naar Hamburg. Ook in het aanzienlijk soberder decor van Economy Comfort op een Embraer 190 Cityhopper leverde hij goede diensten. Deze vliegende bus is niet heel stil, al zijn de motoren natuurlijk aanzienlijk kleiner. De Sonos hoofdtelefoon maakte de korte vlucht vergelijkbaar met een rit in een gewone bus, afgezien dan van enige turbulentie. 

De irriterend middelmatige serie Tracker heeft gemeen met de vele procedurals waar hij op lijkt, dat het heel rustgevend is om naar te kijken. De dialogen komen kraakhelder door, de onbestemde country deuntjes ook. De afleveringen van Star Wars series The Acolyte (de haters hebben het mis, overigens) en Andor die ook meegingen op de smartphone komen minder uit de verf. De kleine auditieve details blijven wat onbestemd, en de light sabers knetteren toch wat minder overtuigend. Aan de andere kant, die ruisonderdrukking zorgt er wel voor dat je in elk geval op het verhaal kan concentreren. 

Lees ook: Sonos Ace review: de eerste Sonos-koptelefoon kan meedoen op niveau

Conclusie

De Sonos Ace is bovenal een uitstekende metgezel op reis. Het ontwerp laat zich misschien niet supercompact opvouwen, maar de slanke carry case en de dito vormgeving passen prima in je tas en op je hoofd. De ruisonderdrukking is van zeer hoog niveau, of je nu groot of klein vliegt. Zolang het omgevingslawaai niet te overdonderend is, bewijst de Aware-modus goede diensten. 

Qua audioweergave blinkt de Ace uit voor dialogen en stemmen, podcastliefhebbers kunnen hem blind kopen. Voor muziek leunt de hoofdtelefoon zwaar op de middenfrequenties, wat enigszins ten koste gaat van een sprankelend hoog - ook uitdagend voor dit type hoofdtelefoon - terwijl ook het laag wat meer impact zou kunnen hebben. Er valt wel wat aan te doen met de equalizer in de app, maar een versie met meer instelmogelijkheden zou welkom zijn.

Draagcomfort en bediening zijn zeer overtuigend, en ook langdurig gebruik is in elk geval in mijn ervaring heel goed mogelijk. Alles bij elkaar is het zonder meer een aanrader voor de frequentie (vlieg)reiziger. De prijs is daarbij wel een aandachtspunt, want die ligt beduidend hoger dan de directe concurrentie van Sony en Bose. De meerwaarde van de Ace en rechtvaardiging van die meerprijs moet dan komen uit de samenwerking met de Arc soundbar. Dat beperkt de doelgroep, al zullen genoeg er Sonos-liefhebbers zijn met deze soundbar. Voor degenen die Android gebruiken is het wel nog even wachten, ook nu nog, ruim een maand na de introductie.

Het is te hopen dat Sonos nu in rap tempo de beloofde ondersteuning gaat uibrengen, niet alleen voor Android, maar ook voor samenwerking met de Beam en Ray soundbars. Als het dan ook nog mogelijk word naadloos over te stappen van luisteren op de Ace via Bluetooth naar de Era 100 of 300 via WiFi, dan wordt het verhaal echt ijzersterk. 

Sonos Ace