Sonos Ace review: de eerste Sonos-koptelefoon kan meedoen op niveau

Met de recent aangekondigde Sonos Ace betreedt de grootste bouwer van streaming speakers en een grote naam qua soundbars een nieuw arena. De Ace is een draadloze koptelefoon met noise-cancelling en ondersteuning voor ruimtelijke audio. Sonos mikt meteen heel hoog in de markt. Voor 499 euro is de Ace niet goedkoop te noemen, tenzij je vergelijkt met de nog duurdere AirPods Max van Apple. Die vergelijking heeft Sonos vast gemaakt, maar in de markt zijn er ook andere topmodellen. De Sony WH-1000XM5 met name, en bijvoorbeeld de Bowers & Wilkins Px7 of de Bose QuietComfort Ultra Headphones. 

Wat krijg je nu voor deze prijs, die Sonos kennende stabiel zal blijven? Om te beginnen een koptelefoon die zover we weten volledig in-house ontwikkeld werd. Het ontwerp, de drivers, de software en zelfs de noise-cancelling zegt het bedrijf zelf te hebben gecreëerd. Wel gebruikt het een Qualcomm-chipset, waardoor het ondersteuning voor aptX Adaptive en aptX Lossless kan bieden. De accuduur van dertig uur met NC (maar vermoedelijk niet met aptX Lossless) is in elk geval niet slecht. 

Wat maakt de Sonos Ace uniek?

Qua concept is de Ace niet echt anders dan de vele andere Bluetooth-koptelefoons met noise-cancelling. Het unieke van de hoofdtelefoon komt pas naar voren in de context van het ruimere Sonos-verhaal. Daar duikt een unieker aspect van de Ace op. Hoewel het nooit direct met het wifi-netwerk zal verbinden, kan de Sonos-koptelefoon wel een directe wifi-connectie leggen met een Sonos-soundbar.

Doe je dat (en moeilijk is het niet), dan werken soundbar en koptelefoon samen om het tv-geluid in een ruimtelijke vorm via de Ace af te spelen. Als de kinderen of partner dus gaan slapen en je wilt per se het einde halen van die tweede Rebel Moon-film, dan kun je de Ace opzetten terwijl de Sonos-soundbar stilvalt.

Comfortabel en discreet voor zijn formaat

Met een gewicht van 312 gram is de Ace minder licht dan de topmodellen van Bose en Sony, die aftikken op circa 250 gram. Zwaar is echter nog iets anders. Op ons hoofd lag het prima, met dank aan de dikkere hoofdband. De oorkussens zijn wat dunner, maar dik genoeg dat je de onderliggende behuizing niet voelt. Wel rusten ze - bij ons - iets meer op de randen van onze oren dan er echt helemaal om te passen. Qua warmte-ontwikkeling is de Ace niet erger of beter dan de meeste rivalen. De grotere kussens van de Sony met hun losser materiaal zijn dan toch iets zweteriger.

Omdat de 40-mm drivers vrij diep en schuin gemonteerd zitten, zit je oorschelp binnenin in een grotere ruimte. Die diepere plaatsing is wel verbazend, want de behuizing van de Ace blijft in totaal vrij dun. Dit is geen koptelefoon dat ver uitsteekt op je hoofd of enorm opvalt. Discreet voor een over-ears, dat mag wel gezegd worden.

Uitstekende constructiekwaliteit

Over de mechanische constructie van de Ace niets dan lof. De koptelefoon lijkt puik in elkaar te steken. Er zijn ook heel eigen keuzes gemaakt om het design gestroomlijnd te houden. De metalen band die verdwijnt in het hoofdbandomhulsel is bijvoorbeeld wat ongebruikelijker, maar quasi uniek is het scharnier dat de Ace goed op je hoofd laat passen en in de driverbehuizing verstopt zit. De vraag is een beetje of zo’n verborgen mechanisme ook niet last gaat hebben van vuilopstoppingen. Dat zal de tijd moeten uitwijzen, al zegt Sonos deze constructie juist gekozen te hebben om dat te voorkomen.

Duurzaamheid vinden we belangrijk. En helemaal bij een koptelefoon van 499 euro. Sonos zegt de Ace voor deel uit gerecycleerd materiaal te hebben gebouwd, al houdt het percentage niet echt over. Positiever is de mogelijkheid de oorkussens eenvoudig te kunnen vervangen. Die slijten bij een hoofdtelefoon het snelste. Voor de Ace zijn reservekussens te koop voor 49 euro per paar. Wisselen is eenvoudig: gewoon lostrekken en de nieuwe plaatsen, de bevestiging gaat met magneten. Je vervangt dan het kussen én het onderliggende gaas, dat wellicht na lang gebruik ook vuil zal zijn geworden.

Het materiaal aan de buitenzijde van de Ace moet ook na jaren van gebruik er nog goed uitzien, zo benadrukt de fabrikant. Sonos zelf stelt dat dit geen hoofdtelefoon is die je koopt om na 2,5 jaar (kennelijk de gemiddelde gebruiksduur voor een hoofdtelefoon) weer te vervangen. In dat kader is het voornemen regelmatig onderhoud en verbeteringen uit te voeren middels firmware updates ook vermeldenswaard.

Fraaie case bij de Sonos Ace

Een hoofdtelefoon van 500 euro wil je natuurlijk zo lang mogelijk in ere houden. Een degelijke case hoort daar bij, en gelukkig vindt Sonos dat ook. De meegeleverde case is wel iets bijzonder. Door z’n stoffen afwerking heeft het iets heel luxe, met als extraatje dat als je de witte versie opent de binnenkant in een lichtgroen is uitgevoerd. Omdat de Ace zelf vrij compact is, is het ook betrekkelijk dun. De opberghoes is bovendien wél grotendeels uit hergebruikt plastic gemaakt, ook prettig.

Een los houdertje voor de kabels, dat magnetisch op z’n plaats blijft zitten, is de finishing touch. Ondanks het gebruikte materiaal komt het opbergetui wel stevig over. Of het witte, ruwere textiel na langer gebruik vlekvrij voor de dag zal komen, dat is moeilijk te zeggen.

In de Sonos-app gelepeld

Ja, het instellen en bedienen van de Sonos Ace doe je via de vertrouwde Sonos-app. Nu ja, 'vertrouwd' is wel relatief. Sonos heeft recent de interface van z'n app helemaal omgegooid, wat toch veel gebruikers deed morren. Het hielp niet dat er in de nieuwe app wat zaken ontbraken (zoals ondersteuning voor eigen muziekbibliotheken) en het niet bugvrij was. Maar over de laatste app-versie gaan we het hier niet echt hebben, wel over hoe de Ace in die app verschijnt.

Wat een bestaande Sonos-gebruiker niet moet verwachten, is dat hij of zij zoals gebruikelijk muziek selecteert in de app en naar de hoofdtelefoon kan sturen. Dat is niet mogelijk. De Ace werkt als elke andere Bluetooth-hoofdtelefoon: je opent een app van een streamingdienst en je kiest daar je playlist. Voor wie Sonos niet gewoon is, is het dus business-as-usual.

Toch heb je de Sonos-app nodig. Om te beginnen om de koptelefoon in te stellen en te updaten, en om een beperkt aantal functies aan te passen. Je activeert in de app bijvoorbeeld de headtracking en de draagsensor die muziek pauzeert als je de Ace afneemt. Er is ook een heel basale equalizer (en dit is zeker iets dat uitgebreid mag worden). 

Fysieke controls to the rescue

In tegenstelling tot gespecialiseerde hoofdtelefoonapps van merken als Sony en JBL voelt de opname van de Ace in de alomvattende Sonos app omslachtiger aan. Echt een probleem is het niet, maar je zit toch wat meer te tikken en swipen dan je echt wil. Je moet In de app ook zijn als je de Ace wil laten samenwerken met een Sonos-soundbar (zie verder). De wat gekunstelde aanpak in de app wordt gelukkig gecompenseerd door steengoede fysieke controls.

De ontwerpers kozen radicaal voor echte knoppen en niet voor touchcontrols - en dat werkt hier uitstekend. Er is een schuifknop (waarop je ook kunt drukken) om het volume te regelen, die echt heel intuïtief in het gebruik is. Er kort op drukken pauzeert, tweemaal verspringt naar het volgende nummer. De twee andere toetsen (power en NC) zijn op de tast even makkelijk te vinden. Ook met handschoenen bijvoorbeeld, kun je de Ace probleemloos bedienen. 

NC van eigen huis in de Sonos Ace

Het is bijzonder Sonos naar eigen zeggen zelf noise-cancelling heeft ontwikkeld. De meeste merken gebruiken daarvoor chips van Qualcomm of Sony. Zelf die kennis ontwikkelen en toepassen, het lijkt ons niet makkelijk. Ook bijzonder is dat de Ace acht microfoons inzet, vier per kant. 

In bepaalde omstandigheden komt de noise-cancelling van de Ace heel efficiënt over. Thuis bijvoorbeeld, waar een tv in de achtergrond of lawaai van de speelplaats op de naburige basisschool bijna helemaal verdween. Aan het begin van onze test ging dat niet altijd even goed, maar in de weken die we ervoor hadden zagen we vooruitgang door firmware-updates. Zo werd aanvankelijk iets eenvoudigs te dempen als een stofzuiger niet goed gecompenseerd, maar inmiddels doet de Ace dat stukken beter. Dat krijg je natuurlijk als je een product met pre-release software zit te testen. 

Ook in andere situaties toont de ruisonderdrukking van de Sonos Ace zich als zeer competent. We zouden Sony’s beste koptelefoon en de Apple AirPods Max iets hoger inschatten, maar we spreken wel van een topprestatie, die eerder marginaal verschilt van die klassementleiders. Bij onze synthetische videotest van een treinrit door een sneeuwstorm scoort de Ace heel goed. Absolute stilte is er niet, maar dat biedt geen enkele NC-koptelefoon. Wel is veel herrie van de wind en alle rolgeluiden nagenoeg weg, op de hoge klanken en wat windartefacten na. Door hun harde kussens is de performantie wel afhankelijk van plaatsing en ook je kaakbewegingen.

Een goede werkbuddy

Voor videomeetings en telefoongesprekken die je binnen voert, is de Ace heel geschikt. De microfoonkwaliteit is dan prima. Buiten op straat hangt veel af van het omgevingslawaai. Als er echt veel herrie is, dan hoorden we een algoritme vechten om de stem te isoleren van het kabaal rondom. En, helaas, daar grotendeels in te falen. Dit kan beter, al kun je natuurlijk argumenteren dat je op een bouwwerf niet moet gaan telefoneren.

Wat de Ace nog geschikter maakt voor thuis of op kantoor: de Aware-modus is uitstekend. Transparatiemodi hebben de meeste NC-koptelefoons en TWS’en wel, zodat je in contact blijft met je omgeving zonder de hoofdtelefoon af te nemen. Vaak is wat je hoort wat kunstmatig versterkt door de microfoons.

Bij de Ace is dat helemaal niet het geval. Het is bijna alsof je de koptelefoon fysiek afneemt, op een klein streepje ruis na. We missen hier maar een ding: dat de Aware-modus automatisch activeert als je spreekt. Andere topmodellen hebben zoiets meestal wel en het maakt het doorlopend gebruik van een hoofdtelefoon natuurlijker.

Overigens is multipoint-ondersteuning onmisbaar als je bij het werken zowel met je smartphone als laptop aan de slag gaat. De Ace heeft het, maar gek genoeg moet je het wel via de app activeren.

Geluidskwaliteit van de Sonos Ace: een allemansvriend

Bij het verbinden met de Motorola edge 40 Pro wordt aptX Adaptive gebruikt. Het label ‘Snapdragon Sound’ verschijnt echter niet, dus helemaal zeker zijn we niet dat er aptX Lossless wordt gebruikt. Die onzekerheid is een beetje typerend voor de situatie rond de nieuwe Qualcomm-codec; zelfs fabrikanten lijken zelf niet goed te weten wanneer het echt in werking schiet. 

Sonos stelt dat het de klank van de wifi-speakers als uitgangspunt had: die waarderen de gebruikers zeer, en de Ace moet er naadloos bij aansluiten. Wij kunnen dat beamen: als je weet hoe een Sonos speaker klinkt, heb je een goede indruk van wat je van de Ace mag verwachten.

Klankmatig zet de Ace een vol en intens geluid neer, dat geen extremen opzoekt. Super fijn detail of ultrabassen gooit het niet in de richting van je oren, wat maakt dat je eerder 'in' je muziek zit dan dan een heel ruimtelijke, open geluid ervaart. Dat is een keuze voor een universelere sound die niet moeilijk doet als je kiest voor Olivio Rodrigo, maar ook Portishead-zangeres Beth Gibbons aangenaam afspeelt. Een allemansvriend dus, die wat donkerder uit de hoek komt en daardoor je niet (over)prikkelt. De koptelefoon past zo wel goed bij waar het merk voor staat. Het is ook heel anders dan wat de Sony WH-1000XM5 of iets audiofiel als de Bowers & Wilkins Px7 S2e te bieden heeft.

Er valt zeker iets voor te zeggen. Je kunt uren luisteren zonder dat het vermoeiend wordt, ook naar media (zoals internetradio of podcasts) die niet altijd zo goed zijn opgenomen. Bij sommige genres lusten we toch wat meer agressie en drive. Die harde Shellac-tracks die de recent overleden Steve Albini altijd zo puik opnam, beroeren minder. Bij deadmau5's 'where's the drop' komen de tracks wel lekker episch binnen, maar het echte ultralaag missen we wel een beetje. Het gevoel bekruipt ons dat een uitgebreidere equalizer ons qua tuning gelukkig zou maken (en die EQ-functie wordt massaal gebruikt, hoorden we recent nog van een JBL-topman).

Na langere luisteren en een reflectieperiode bekruipt ons wel het gevoel dat Sonos voor de Ace te radicaal de frequentiecurve die het hanteert voor speakers heeft willen overzetten. Met andere woorden, de Ace echt dezelfde (en over het algemeen bejubelde) sound als hun luidsprekers willen geven. Dat is een nobel streven, maar perceptie van muziek via een hoofdtelefoon op je hoofd verloopt anders dan via speakers op afstand. Een lichtjes aangepaste tuning zou wellicht een geluid opleveren die gemeten anders is dan de Sonos-speakers maar qua perceptie wel dichter bij de ervaring zit. 

De headtracking - van Dolby, toch iets dat deels uit-huis werd ontwikkeld - is wel een echte meerwaarde. Zonder zou de Ace toch voor onze smaak iets te vlak klinken. Mét de headtracking is er een lichte sensatie van ruimtelijkheid die de luisterervaring een stuk natuurlijker maakt. Het Gibbons-album werd er een stukje intimistischer van. Zelfs achter een computerscherm zit je met je hoofd kleine hoofdbewegingen te maken, en dat wordt subtiel door de Ace verwerkt.

Getest met een Arc-soundbar

We konden vroeg aan de slag met een Ace. Dat weerspiegelde zich ook in software dat nog niet helemaal op punt stond. Zo verliep het koppelen van de Ace met een Sonos-soundbar nog problematisch, wat in een latere update werd verholpen. Vanaf dat moment werkte de functie probleemloos. Het was zelfs behoorlijk verbazend hoe vlot we de audio die door de soundbar kwam richting de Ace konden sturen (de soundbar stopt dan logischerwijze met spelen).  De schuifknop op de Ace lang ingedrukt houden, volstond.

Wat we te horen kregen was zeker overtuigend. Hoewel de Ace bij muziek niet echt opviel als een detailmonster, was dat bij filmgeluid wel iets anders. Er zat best wel detail in, zonder echter uit te pakken met een sprankelend hoog. Bij een scène uit World War Z, waar het SEAL-team ’s nachts uit een vliegtuig stapt tijdens een regenstorm, komen de waterdruppels bijvoorbeeld vrij authentiek over. Regen is echt een moeilijke om natuurlijk te laten klinken, het klinkt gauw als ruis. Via de Arc-soundbar zelf verschijnt het wel grootser. Maar via de Ace is wel meeslepend genoeg zodat je bij het overschakelen van de speaker naar koptelefoon niet opeens uit de film wordt getrokken. 

Nummers van de Loki-soundtrack van Natalie Holt, aangeleverd via de Apple Music-app op onze LG OLED-tv, worden dan weer met een expansief geluidsbeeld neergezet dat je mooi in het midden van deze epische muziek plaatst. Een tikje beleefd misschien, met hoorns bij ‘History Is Now’ die nog iets vetter mochten zijn. Maar qua onderdompeling prima in orde, veel beter dan wanneer we de Ace rechtstreeks via Bluetooth op de LG OLED C2 aansloten. 

Conclusie

De Sonos Ace kan op veel vlakken wedijveren met de beste NC-koptelefoons op de markt, zonder echter haasje-over te spelen en ze ook echt te verslaan. Nochtans is dat een hele prestatie voor wat een eerste, in eigen beheer onwikkelde en technisch complexe hoofdtelefoon is. Een slechte keuze maak je niet door te kiezen voor de Sonos-koptelefoon. Daar zorgen de goede noise-cancelling, ondersteuning voor aptX Lossless, de goede accuduur en de aangename luisterervaring wel voor. Ook over de bouwkwaliteit en design valt niet te klagen. Sonos doet het op dat vlak altijd wel heel goed, en het is positief om te zien dat die kwaliteiten ook zijn overgedragen op wat een heel ander soort product is.

De integratie met Sonos-soundbars (voorlopig enkel de Arc) werkt inmiddels eveneens goed. Voor wie al een Sonos-soundbar in huis heeft, is het een leuk extraatje. Zo moet je het ook zien, niet als een primaire reden om voor de Ace te kiezen. Heb je al een Arc (of later, wanneer een firmware update de ondersteuning toevoegt, een Beam of Ray) en zoek je een NC-koptelefoon? Dan is het een argument om voor de Ace te kiezen. 

Update 5 juni 09:25: Toevoeging van reflectie over de gehanteerde geluidscurve in het onderdeel 'Geluidskwaliteit'

Sonos Ace